Tarnina, a poprawnie śliwa tarnina to przeważnie okazały, bardzo ciernisty krzew, rzadziej niewielkie drzewko, osiągające do 4 m wysokości. Należy do rodziny różowatych.
W Polsce tarnina jest nader pospolita. Łatwo ją można spotkać na obrzeżach lasów, zboczach wzgórz, czy w parowach. Chociaż wyraźnie preferuje gleby wapienne, to i na innych nieźle się czuje. Roślina tworzy bardzo liczne odrosty korzeniowe, co doprowadza do powstawania trudnych do przebycia gąszczy.
Surowiec zielarski stanowią: kwiaty, owoce i kora. W kwiatach występują garbniki, nieco cukrów, witamina C, flawonoidy, glikozydy cyjanogenne.
Tarnina – według literatury kwiat tarniny posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- zwiększają ilość wytwarzanego moczu,
- znoszą stany zapalne w drogach moczowych,
- używane w przewlekłych zakażeniach dróg moczowych w kamicy moczowej.
- uszczelniają ściany naczyń włosowatych.
- usuwają szkodliwe produkty przemiany materii,
- pobudzają przemianę materii,
- mają łagodne działanie przeczyszczające.
Sposób przygotowania:
Herbata: (1 łyżeczkę) herbaty zalać przegotowaną wodą o temperaturze 96 st. C. Parzyć 10-15 minut pod przykryciem.
Odwar z kwiatów: (1 łyżeczkę do herbaty rozdrobnionego suszu należy zalać 1 szklanką wrzącej wody, i parzyć pod przykryciem przez 15-20 minut, następnie przecedzić i w razie potrzeby pić 2 razy dziennie po 3/4 szklanki) jest przede wszystkim środkiem moczopędnym i łagodnie przeczyszczającym, poprawiającym jednocześnie przemianę materii.
Syrop: Z kwiatów tarniny należy wymieszać w proporcjach 1/3 odwaru z kwiatów z 2/3 syropu z cukru, zagotować . Można pić kilka razy dziennie po łyżce syropu, przy zaparciach i moczopędnie.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
