Przytulia czepna występuje w obszarze umiarkowanej strefy klimatycznej Europy, Azji i Afryki Północnej. W Polsce jest pospolita na całym niżu i w niższych położeniach górskich po regiel dolny. Spotkać ją można jako roślinę światłolubną na łąkach, murawach, przydrożach, zaroślach, nasypach kolejowych, skrajach lasów, w ciepłolubnych dąbrowach i prześwietlonych drzewostanach. Przytulia zawiera związki irydoidowe pochodne antracenu, kumarynę, garbniki, kwas krzemowy, cytrynowy i galusowy. Była szeroko stosowana w medycynie ludowej i potwierdzono jej właściwości lecznicze.
Przytulia – według literatury ziele przytulii posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- wywiera wpływ moczopędny i przeciwobrzękowy, stosowane przy dolegliwościach układu moczowego i problemach ze skórą, w tym chorobach nerek i pęcherza żółciowego, zakażeniu dróg moczowych, zatrzymywaniu wody, bolesnym oddawaniu moczu,
- posiada właściwości przeciwzapalne i przeciwwysiękowe,
- wzmacnia ścianki naczyń krwionośnych,
- pomaga w detoksykacji tkanek i układu odpornościowego,
- stosuje się przy zaburzeniach oddychania, zapaleniu oskrzeli, podrażnieniu skóry,
- podaje się jako środek żółciopędny, przeciwmiażdżycowy, przeciw kamieniczny i ściągający; oczyszczający nerki, wątrobę, trzustkę i śledzionę z bakterii chorobotwórczych.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA: Napar – należy zalać wrzątkiem 3-4g roślin i pozostawić na 10 minut przed odcedzeniem. Pić dwie do trzech filiżanek dziennie Odwar z przytulii (gotować ziele przynajmniej 10 minut) dobry do przemywania ran i wyprysków, cery tłustej i ze zmianami ropnymi, ponadto zasobny w krzemionkę i związki fenolowe – doustnie przy zapaleniu gardła, biegunce.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
