Wrzos zwyczajny, wrzos pospolity to gatunek rośliny należącej do rodziny wrzosowatych. Nazwa wrzosu pochodzi od słowa „zamiatać”, co wiąże się z dawnym zastosowaniem rośliny (produkcja mioteł). Wrzos jest szeroko rozprzestrzeniony.
Wrzos jest rośliną leczniczą. Surowcem zielarski jest ziele i kwiaty. Surowiec zawiera 7% garbników, flawonoidy (kwercytynę i mirycetynę), glikozyd fenolowy arbutynę, hydrochinon, olejki eteryczne, kwasy organiczne oraz sole mineralne z dużą zawartością krzemionki i potasu.
Wrzos – według literatury ziele wrzosu posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- hamuje rozwój bakterii w przewodzie pokarmowym,
- dzięki zawartemu w nim hydrochinonowi, pobudza wydzielanie soków trawiennych,
- działa rozkurczowo i moczopędnie,
- wykazuje działanie przeciwzapalne, moczopędne, przeciwreumatyczne i uspokajające,
- wpływa na procesy trawienne i reguluje apetyt,
- bywa też stosowany w chorobach układu ruchu, jak np. bóle stawowe, gościec,
- stosowany przy dolegliwościach skórnych – z uwagi na zawartość potasu i krzemu, które wspomagają regenerację ciała,
- napary z ziela wrzosu można również stosować zewnętrznie. Sprawdzają się w przypadku egzemy, przy trudno gojących się ranach czy w chorobach typu gościec.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – 2 łyżki ziela zalać 200-400 ml wrzącej wody; odstawić na 30 minut; przecedzić.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
