Oman wielki to roślina lecznicza pochodząca najprawdopodobniej z Azji Środkowej i rozpowszechniona całkiem szeroko w Europie. W naszym kraju rośnie głównie w zaroślach, na porębach oraz przy źródłach, zarówno na terenach nizinnych, jak też w niższych obszarach górskich. Oman wielki uprawioany jest w Polsce do celów farmaceutycznych. Oman wytwarza grube, rozgałęzione kłącza, z których wyrastają bruzdowane proste łodygi, górą wełniste owłosione oraz odrobinę rozgałęzione rosnące do 1,5 wysokości. Liście dolne są podłużnie eliptyczne, zwężające się w ogonek, u szczytu zaostrzone. W korzeniu omanu znajduje się do 3,5% olejku eterycznego. Olejek to mieszanina krystalicznych laktonów seskwiterpenowych, nazywana heleniną, oraz towarzyszące jej inne substancje. Są także w korzeniu fitosterole, polifruktozan inulina (43%) oraz do 6% soli mineralnych.
Oman – według literatury korzeń omanu posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- stosowany jako środek wykrztuśny i pobudzający wydzielanie soków trawiennych,
- związki czynne omanu zmniejszają napięcie mięśni gładkich jelit,
- łagodzi bóle brzucha, wzdęcia oraz reguluje wypróżnianie,
- wykorzystywany w zapaleniu nerek i dróg moczowych,
- zewnętrznie: stany zapalne jamy ustnej, dziąseł, gardła,
- jest doskonałym środkiem przeciwpasożytniczym i przeciwbakteryjnym,
- reguluje i uintensywnia krwawienia miesiączkowe,
- działa korzystnie w chorobach skórnych, nadciśnieniu, obrzękach reumatycznych i otyłości,
- działa uspokajająco, ale równocześnie wzmacniająco na układ nerwowy.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – 2 łyżki korzenia zalać 1-2 szklankami wrzącej wody lub mleka; odstawić pod przykryciem na 30 minut, przecedzić. Pić 2-6 razy dziennie po 100 ml; przy chorobach pasożytniczych – 200 ml 3 razy dziennie (napar z 2-3 łyżek suszu na 1 szklankę wrzątku, parzyć 20 minut). Stosować również do płukanek, nasiadówek, okładów i przemywania (np. skóry trądzikowej i łojotokowej). Do nosa zakraplać 2-3 krople naparu co 3-4 godziny, najlepiej wprowadzać do obu otworów nosowych za pomocą małego spryskiwacza.
Odwar: 2 łyżki korzenia zalać 2 szklankami wody, gotować 5 minut; odstawić na 20 minut; przecedzić. Pić przy nieżytach gardła i krtani po 50 ml co 2-3 godziny.
Nalewka: 100 ml sproszkowanego korzenia suchego lub świeżego zalać 250 ml alkoholu zimnego lub gorącego 40-60%; odstawić w ciemne miejsce na co najmniej tydzień; przefiltrować. Zażywać kilka razy dziennie po pół łyżeczki (w nieżytach układu oddechowego i zatok) lub 5 ml 2-3 razy dziennie – w innych schorzeniach. Do przemywania pryszczy, liszajów, ropni, owrzodzeń, ran (w stanie nierozcieńczonym) oraz skóry schorzałej (trądzikowej, łojotokowej, z wypryskami): 1 łyżka na 1-1/2 szklanki wody przegotowanej lub mineralnej (zdrojowej).
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
