Nawłoć należy do roślin z rodziny bylin kłączastych. W pierwszym roku wyrastają z kłącza różyczki liści, a następnie w drugim roku pojawiają się pojedyncze łodygi dorastające do 90 cm wysokości. Dolne odziomkowe liście nawłocia mają długie piłkowane eliptyczne brzegi i zwężają się w charakterystyczny ogonek, górne liście są natomiast siedzące, ostre i lancetowate.
Surowiec nawłoci jest bogaty w olejek lotny, kwasy organiczne, flawonoidy, m. in. rutynę, dużo garbników, śluz, saponiny oraz żywice.
Nawłoć – według literatury ziele nawłoci posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- przeciwzapalnie i przeciwskurczowo w obrębie układu moczowego,
- zalecany jest w stanach zapalnych nerek, moczowodów a także pęcherza moczowego,
- pomocniczo w kamicy nerkowej i przeroście gruczołu krokowego (prostaty) u mężczyzn,
- stosowany przy uporczywych biegunkach,
- ma zastosowanie w nieżytach przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji jelitowej, drobnych krwawieniach w przewodzie pokarmowym
- jako środek przeciwkaszlowy, który można też pomocniczo stosować w astmie i zapaleniu oskrzeli,
- przy chorobach metabolicznych i z autoagresji immunologicznej (reumatyczne, toczeń, trądziki, łuszczyca),
- przy kuracjach odtruwających, otyłości, cukrzycy, nadciśnieniu, niewydolności krążenia.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar z ziela nawłoci. Przygotowuje się go z 1 łyżeczki suszu, który zalewamy 1 szklanką wrzątku i parzymy pod przykryciem przez 15-20 minut. Później przecedzamy i pijemy 1-2 razy dziennie po 1 szklance.
Napar z ziela nawłoci stosuje się również zewnętrznie do okładów na trudno gojące się rany, wykwity skórne, owrzodzenia, a także do płukania w zapaleniach i zakażeniach jamy ustnej oraz gardła.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
