Koniczynę znamy jako roślinę pastewną, porastającą łąki i uprawianą na polach. Rośnie praktycznie wszędzie. Znamy wiele jej odmian, między innymi: białą, czerwoną, białoróżową, długokłosą, drobnogłówkową, dwukłosową, kasztanowatą, łubinowatą, łąkową, żółtobiałą, zmienną i złocistożółtą. Jako surowiec leczniczy największe zastosowanie znalazła koniczyna czerwona.
Ziele koniczyny jest bogate w aminokwasy, białka, witaminy i sole mineralne, w formie łatwo przyswajalnej dla człowieka.
Koniczyna czerwona według literatury ziele koniczyny czerwonej posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- stosowany w medycynie ludowej przy schorzeniach nerek,
- zapaleniu pęcherza, jako środek wykrztuśny w leczeniu zapalenia oskrzeli, astmie,
- problemach skórnych jak trądzik czy łuszczyca,
- ma działanie wykrztuśne i łagodzące stany zapalne oskrzeli,
- stwierdzono działanie tonizujące,
- uspokajające,
- przeciwzapalne,
- moczopędne i przeciwskurczowe,
- zioło ma również właściwości pobudzające wątrobę i pęcherzyk żółciowy co wpływa pozytywnie na trawienie,
- napar z kwiatów koniczyny zaostrza apetyt i łagodzi zaparcia,
- ze względu na obecność izoflawonidów o najsilniejszych właściwościach estrogenopodobnych jest nieoceniona w łagodzeniu objawów menopauzy,
- izoflawony zawarte w koniczynie czerwonej są zdolne powstrzymywać uderzenia gorąca, nadmierną potliwość i zaburzenia snu u kobiet w czasie menopauzy bez prowadzenia do rozrostu tkanki macicznej,
- ponadto łagodzą nadmierną nerwowość, nastrój depresyjny, zawroty głowy, problemy z koncentracją, bóle stawów, bóle głowy, zaburzenia rytmu serca, suchość pochwy, ból przy odbywaniu stosunku płciowego, spadek libido.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar z ziela koniczyny –1 łyżkę rozdrobnionego suchego ziela wraz z kwiatami zalać 1 szklanką wrzącej wody; odstawić na 30-40 minut, przecedzić. Pić 2 razy dziennie po 1 szklance.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
