Lawenda lekarska jest znanym ziołem rosnącym w Europie Południowej. Jej uprawy można znaleźć w wielu krajach z całego świata włączając w to południowe i zachodnie Stany Zjednoczone. Lawenda lekarska lubi sucha oraz nasłonecznione miejsca.
Ta mała krzewinka z drzewiastymi łodygami dorasta do wysokości 60 cm, i posiada mnóstwo gałązek. Liście lawendy lekarskiej są bardzo wąskie i mają długość od 2 do 5 cm, o kolorze szaro-zielonym, mniej lub więcej kosmate.
Lawenda lekarska kwitnie od czerwca do września. Kwiaty są małe koloru jasno niebieskiego, bardzo aromatyczne.
Herbata lawendowa: należy macerować 1 łyżeczkę suszonych kwiatów lawendy lekarskiej w 1 szklance gotującej się wody.
Stosowane zewnętrznie, posiadają właściwości owadobójcze oraz powodujące zaczerwienienie skóry (czynnik drażniący oraz stymulujący miejscowe krążenie).
Przepis na lawendową nalewkę
W okresie przeziębień i grypy profilaktycznie zażywaj codziennie łyżeczkę nalewki. W razie bólu mięśni lub zapalenia korzonków stosuj nalewkę do nacierania bolących miejsc.
Babka płesznik jest rośliną jednoroczną o słabo rozgałęzionej łodydze w górnej części krótko gruczołkowato owłosiona, dorasta do 30 cm. Nasiona babki płesznika ( Semen Psyllii ) zawierają duże ilości substancji śluzowych które znajdują się w łupinie nasiona. Ponadto nasiona zwierają trisacharydy, białko, fitosterole, aukubiny, olej tłusty, sterole i triterpeny.
Nasiona babki płesznika dzięki dużej zawartości błonnika działają oczyszczająco, wspomagająco na pracę jelit, i przeczyszczająco.
Perz właściwy jest pospolicie rosnącym chwastem, można go spotkać na polach w całym kraju, przeważnie glebach lekkich. Występuje również przy brzegach lasów, na polanach oraz nieużytkach. Perz jest rośliną wieloletnią o wyjątkowo długich, czołgających kłączach, dorastających nawet do kilku metrów długości. Zakwita w okresie od czerwca do września.
W celach leczniczych stosowane są kłącza perzu.
Podagrycznik pospolity jest pospolitą rośliną, którą można spotkać prawie w całej Europie i Azji (Kaukaz, Syberia oraz Azja Mniejsza), a także w Ameryce Północnej. To jedyny przedstawiciel rodzaju występujący na obszarze Polski. Rośnie w cienistych, wilgotnych lasach, w niższych partiach gór, a także w zaroślach, na rowach i wysypiskach śmieci, od najdawniejszych czasów jest również znany ogrodnikom jako trudny do wyplenienia chwast. Nazwy ludowe dla tego gatunku to, m.in. śnitka, kurza stopka, gier, barszcnica.
Roślina zawiera flawonoidy, związki kumarynowe, kwasy chlorogenowy i kawowy, witaminę C, poza tym składniki mineralne (żelazo, miedź, mangan, tytan, bor, wapń i potas).
Mięta pieprzowa jest rośliną cechującą się mocnym zapachem. W medycynie tradycyjnej jako surowiec leczniczy stosuje są liście mięty oraz olejek miętowy. W liściach mięty pieprzowej znajduje się olejek eteryczny, garbniki oraz pozytywnie wpływające na zdrowie flawonoidy m.in rutyna, luteolina, hesperydyna, a także kwasy fenolowe.
