Lukrecja to bylina corocznie wydająca pojedyncze łodygi z karpy wieloletniej przypominającą krzew. W Polsce raczej dziko nie rośnie lecz można ja uprawiać, dziko rosnącą lukrecje znajdziemy na stepach południowo-wschodniej Rosji Hiszpanii i Sycylii. Właściwości lecznicze wykazuje jej korzeń, zawierający cukier gronowy, mannit, asparaginę, oraz glukozyd- glicyrchizynę dzięki której daje słodki smak.
Lukrecja – według literatury korzeń lukrecji posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- łagodzi objawy chronicznego zmęczenia,
- przeciwzapalnie,
- przeciwwrzodowo,
- zatrzymuje jony Na, powoduje utratę jonów K ,
- podnosi ciśnienie krwi,
- pomaga w trawieniu,
- pomaga przy wypryskach i żółtaczce,
- zwiększa odporność,
- łagodzi choroby układu oddechowego,
- pomocna w zaburzeniach miesiączkowych i menopauzy,
- stosowana także w schorzeniach wątroby, żołądka, nerek i pęcherza moczowego.
Jak przygotować odwar oraz ekstrakt z korzenia lukrecji?
Odwar -1 łyżeczkę (2,0 g) korzeni zalać 1/2 szklanki (100 ml) zimnej wody, gotować powoli pod przykryciem 5 – 7 minut, odstawić na 15 minut, przecedzić. Pić po ½ szklanki odwaru do 3 razy dziennie między posiłkami w chorobie wrzodowej żołądka lub do 2 razy dziennie po jedzeniu jako środek wykrztuśny. Ekstrakt lukrecjowy – cztery łyżki korzenia należy zalać 100 ml wody; gotować (nie należy dolewać wody) przez dziesięć minut; następnie wywar przecedzić przez sito i pozostawić w osobnym garnczku, natomiast pozostałą nam ilość korzeni powtórnie zalać 50 ml wody i jeszcze raz gotować, tym razem 5 minut, po czym wywar przecedzić przez sito; korzenie odrzucić, a otrzymany drugi wywar pomieszać z wywarem pierwszym. Następnie gotować z dodatkiem dwóch łyżek miodu i jednej łyżki gliceryny przez pięć minut. Tak przyrządzony wywar należy zażywać 3-4 razy dz. po 1-2 łyżeczki. Jest bardzo wartościowy.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
