Dąb szypułkowy należy do rodziny bukowatych, powszechnie występuje w Polsce, jak i Europie. Kora dębu jest najpopularniejszym środkiem leczniczym otrzymywanym z młodych pni i gałęzi dębu szypułkowego. Zbiór kory dębu to okres marzec-kwiecień, kiedy jeszcze nie nastąpił rozwój liści.
Najważniejszą substancją leczniczą kory dębu są garbniki(9 – 15%), które mają działanie ściągające. Właściwości te wykorzystywane są przede wszystkim w leczeniu biegunek. Oprócz garbników kora dębu zawiera; kwasy fenolowe, flawonoidy, trójterpeny i sole mineralne.
Dąb – według literatury kora dębu posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- przy biegunkach,
- stosowana przy nieżytach żołądka i jelit,
- jest niezastąpionym środkiem w zatruciach pokarmowych i żółtaczce,
- garbniki zawarte w korze dębu zapobiegają utracie wody i elektrolitów i powodują zagęszczanie mas kałowych,
- ma także właściwości antyseptyczne, ściągające i przeciwzapalne,
- stosowana zewnętrznie pomaga w stanach zapalnych skóry, zapaleniu jamy ustnej i gardła, odmrożeniach, oparzeniach, hemoroidach, egzemach, nadmiernej potliwości.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Wywar z kory dębowej (50 g kory na 1,5 wody, gotować 30 minut), wypijany 3-4 razy dziennie po 1 łyżce stołowej.
Napar – zewnętrznie do przemywania, okładów i roztworów do płukania stosuje się napar przygotowany z 20 g kory na 1 litr wody.
płukanie jamy ustnej – można rozcieńczyć odwar: pół szklanki odwaru i pół szklanki wody przegotowanej.
obmywania – polewanie odwarem chorej części ciała.
nasiadówka – „kąpiel” danej partii ciała we wodzie z dodatkiem odwaru
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
