Serdecznik pospolity należy do gatunku roślin z rodziny jasnotowatych. Swoje korzenie ma na wschodniej Syberii. Do dnia dzisiejszego w stanie naturalnym znajdziemy go w przeważającej części Europy oraz w strefie umiarkowanej Azji. Przeniesiono go także do Stanów Zjednoczonych. W naszym kraju jest rośliną często występującą na całym niżu oraz pogórzu. Można spotkać go w zaniedbanych ogródkach, w sadach, przy drogach oraz na rumowiskach.
Kwitnące ziele serdecznika to uznane od wielu lat i cenione lekarstwo. W jego skład wchodzą m.in.: alkaloidy, gorycze, garbniki, olejek eteryczny, flawonoidy (rutynę, kwercetynę, kwiniwelozyd), kwas p-kumarynowy.
Serdecznik – według literatury ziele serdecznika posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- wykorzystywany jako środek nasercowy i uspokajający,
- napar serdecznika zaleca się szczególnie w starszym wieku w schorzeniach naczyniowo-sercowych takich jak: kołatanie, przyspieszenie bicia serca, łatwe męczenie się, osłabienie mięśnia sercowego, nadciśnienie,
- jako środek uspokajający przy nadmiernej pobudliwości nerwowej, w stanach napięcia i niepokoju, uczuciu lęku oraz w zaburzeniach snu,
- stosowany przy osłabieniu motoryki jelit spowodowanej skurczem mięśni gładkich i związanych z tym objawach (bóle brzucha, uczucie pełności, utrata łaknienia, zaparcia) oraz przy bolesnym miesiączkowaniu.
Jak przygotować napar z ziela serdecznika?
Napar przygotowujemy z 1 łyżeczki do herbaty suszu oraz 1 szklanki wrzątku (parzyć pod przykryciem 15-20 minut, po zaparzeniu przecedzić), którą w razie potrzeby pijemy 3-4 razy dziennie po 1/4 szklanki.
Nalewka: łączymy ze sobą jedną część ziela z siedmioma częściami spirytusu w szklanym naczyniu, które szczelnie zamykamy i ustawiamy w ciepłym miejscu. Po 2-3 tygodniach maceracji alkohol odcedzamy i mamy gotowe lekarstwo.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
