501 357 547
Ogórecznik lekarski to roślina jednoroczna, pochodząca z krajów śródziemnomorskich. Osiąga wysokość 60 cm oraz wydziela odświeżający zapach, przypominający woń ogórków. Kwiaty ogórecznika są koloru niebieskiego, osiągają wartość 1,5 – 2,5 cm szerokości. Swoje właściwości zdrowotne ogórecznik zawdzięcza dzięki zawartości wyjątkowo wielu substancji korzystnie oddziałujących na nasz organizm. Są to m.in. flawonoidy, śluzy, garbniki, żywice, kwasy organiczne, sole mineralne – krzemu, potasu, magnezu, żelaza, cynku – a także duże ilości karotenu i witaminy C.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – 1 łyżkę ziela szklanka wrzątku pozostawić na 10 minut pod przykryciem,odcedzić. Pić między posiłkami po połowie naparu.
Odwar – 100g ziela zalać 1 litrem wody,gotować 5 minut,a po tym parzyć jeszcze przez 15 minut. Odcedzić. Używać do płukania i przemywania.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Babka lancetowata jej inne nazwy to: babka wąskolistna, babka koniczynowa, języczki polne. Babka jest byliną o charakterystycznych gładkich, ciemnozielonych liściach, zebranych w przyziemną różyczkę. Liście te są dodatkowo górą zaostrzone, dołem zaś zwężają się w ogonek. Kwiatostan tej rośliny przyjmuje postać kulistego lub jajowatego kłosa. Babka lancetowata kwitnie od maja do sierpnia.
Babka lancetowata od wieków znana jest i stosowana w medycynie ludowej. Zielarki znały jej walory i chętnie stosowały. Jej walory lecznicze doceniano już w starożytności, gdzie stosowano sok z babki na ukąszenia skorpionów i węży. W średniowieczu okłady z liści babki pomagały na złamania i opuchlizny oraz jako antidotum na miłosne oczarowanie.
Mięta pieprzowa jest rośliną cechującą się mocnym zapachem. W medycynie tradycyjnej jako surowiec leczniczy stosuje są liście mięty oraz olejek miętowy. W liściach mięty pieprzowej znajduje się olejek eteryczny, garbniki oraz pozytywnie wpływające na zdrowie flawonoidy m.in rutyna, luteolina, hesperydyna, a także kwasy fenolowe.
Ostrożeń czarcie żebro jest pokaźną i ładną rośliną rozpowszechnioną w naszym kraju. Rośnie przy lasach, na polanach, pastwiskach, ugorach, w dolinach rzek. Lubi wilgotne gleby. Górna część rośliny i liście otulające pąk kwiatowy, a potem owoc są barwy żółtozielonej, przez co zwracają na siebie uwagę. Kłącze poziome, po ugotowaniu jadalne i odżywcze (inulina, fitosterole).
Lubczyk aktualnie uprawia się na całym świecie. Wykorzystywany jest nie tylko w kuchni, ale także jako środek leczniczy. Od wieków stosowany był w dolegliwościach układu moczowego, pokarmowego i oddechowego. W zielarstwie używa się korzeni i liści lubczyku. Korzeń zawiera olejek lotny, skrobię, cukry, substancje żywicowe, kumarynę, fitosterole i kwasy organiczne. Odwar z korzenia jest pomocny w leczeniu niewydolności nerek i nieżytów dróg moczowych. Kumaryna ma działanie przeciwzakrzepowe, a fitosterole są istotnym elementem profilaktyki przeciwmiażdżycowej. Warto pamiętać, że podczas stosowania naparów z korzenia lubczyku należy unikać intensywnej ekspozycji na słońce.
