Ogórecznik lekarski to roślina jednoroczna, pochodząca z krajów śródziemnomorskich. Osiąga wysokość 60 cm oraz wydziela odświeżający zapach, przypominający woń ogórków. Kwiaty ogórecznika są koloru niebieskiego, osiągają wartość 1,5 – 2,5 cm szerokości. Swoje właściwości zdrowotne ogórecznik zawdzięcza dzięki zawartości wyjątkowo wielu substancji korzystnie oddziałujących na nasz organizm. Są to m.in. flawonoidy, śluzy, garbniki, żywice, kwasy organiczne, sole mineralne – krzemu, potasu, magnezu, żelaza, cynku – a także duże ilości karotenu i witaminy C.
Ogórecznik lekarski – według literatury ogórecznik lekarski posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
działa przeciwzapalnie,
bakteriobójczo,
osłaniająco,
wykrztuśnie,
napotnie,
lekko moczopędnie oraz uspokajająco,
wyciągi wodne z ogórecznika są stosowane przy zapaleniach błon śluzowych jamy ustnej, przełyku, żołądka i jelit oraz ich podrażnienia, a także śluzówki układu oddechowego,
stosowany przy zaburzeniach przemiany materii,
zalecany przy zwiększonej pobudliwości nerwowej u dzieci i dorosłych,
pobudza prawidłowe krążenie krwi,
kwasy linolenowe i kwasy z grupy omega obniżają poziom tzw. złego cholesterolu (LDL),
łagodzi dolegliwości przedmiesiączkowe lub towarzyszące menopauzie,
spowalnia procesy starzenia się komórek co pozwala wzmocnić organizm,
ogórecznik pozwala skutecznie zatroszczyć się o koloryt i stan skóry,
stosowany jest pomocniczo w leczeniu i łagodzeniu skutków alergii.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – 1 łyżkę ziela szklanka wrzątku pozostawić na 10 minut pod przykryciem,odcedzić. Pić między posiłkami po połowie naparu.
Odwar – 100g ziela zalać 1 litrem wody,gotować 5 minut,a po tym parzyć jeszcze przez 15 minut. Odcedzić. Używać do płukania i przemywania.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Kozłek lekarskimoże osiągnąć wysokość do 1.2 metra. Jego kłącze jest barwy z żółto-białej. Łodygi porastają liśćmi o spiczastym kształcie, przeważnie występuje od 7 do 10 par liści. Kwiaty kozła lekarskiego są barwy białej, mogą mieć również odcień różowy lub fioletowy. W składzie kozłka znajdziemy m.in. olejki eteryczne, waltraty, alkaloidy, iridoidy, kwas walerenowy, kwasy organiczne, terpeny, trójterpeny
Melisa lekarskaznajdują się duże ilości olejków eterycznych, które posiadają związki trepenowe (cytral, linalol i cytronelal), nadające jej delikatny cytrusowy aromat. Pozostałymi substancjami aktywnimi są garbniki, fenolokwasy (kawowy, rozmarynowy i felurolowy) oraz goryczce, jak również związki triterpenowe, śluzy, flawonoidy oraz kwasy organiczne. Melisa jest także dobrym źródłem witaminy C a także soli mineralnych.
Herbata z pokrzywy posiada wiele substancji czynnych takich jak kwasy organiczne, witaminy (zwłaszcza witaminy C,K, B2). Co więcej herbata z pokrzywy zawiera sole mineralne, co w praktyce oznacza, że można nią uzupełniać nieznaczne braki minerałów. W kuchni oraz ziołolecznictwie skwapliwie korzystano z tego wiosną: picie herbaty z pokrzywą wpływa szczególnie dobrze na osoby osłabione, starsze oraz małe dzieci.
Ziele szałwii to mocno rozgałęziona roślina, dorastająca do 60 cm wysokości, posiadająca całkiem silny zapach przypominający aromat kamfory. Szałwia przeważnie uprawia się w ogródkach, w miejscach słonecznych, na bogatej w wapń glebie. Ma fiołkowe kwiecie oraz szarozielone, jajowate i kosmate liście.
Surowcem zielarskim szałwii są liście, w których znajdziemy olejki lotne (posiadające cyneol, pimen, tujon i kamforę) jak również garbniki, pikrosalwinę, trójterpeny, witaminę B1 i kwas nikotynowy.