Lubczyk aktualnie uprawia się na całym świecie. Wykorzystywany jest nie tylko w kuchni, ale także jako środek leczniczy. Od wieków stosowany był w dolegliwościach układu moczowego, pokarmowego i oddechowego. W zielarstwie używa się korzeni i liści lubczyku. Korzeń zawiera olejek lotny, skrobię, cukry, substancje żywicowe, kumarynę, fitosterole i kwasy organiczne. Odwar z korzenia jest pomocny w leczeniu niewydolności nerek i nieżytów dróg moczowych. Kumaryna ma działanie przeciwzakrzepowe, a fitosterole są istotnym elementem profilaktyki przeciwmiażdżycowej. Warto pamiętać, że podczas stosowania naparów z korzenia lubczyku należy unikać intensywnej ekspozycji na słońce. Nie zaleca się stosowania lubczyku kobietom w ciąży.
Lubczyk – według literatury korzeń lubczyka posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- działa moczopędnie,
- oczyszcza organizm z toksyn,
- łagodzi wzdęcia, niestrawność,
- zmniejsza nadmierną fermentację w jelitach,
- ma właściwości żółciopędne,
- działa wiatropędnie,
- rozluźnia mięśnie i zmniejsza bóle menstruacyjne.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napój wykrztuśny z lubczykiem – 5 g lubczyku i 20 g kopru włoskiego zalewamy 500 ml wina i odstawiamy na 2-3 dni, po czym odcedzamy wino. Nalewkę popijamy po posiłku. Herbatka z lubczyku – 1 łyżeczkę suszonego korzenia lubczyku zalać 1 filiżanką zimnej wody. Zagotować i natychmiast przecedzić. Pić 2 filiżanki odwaru dziennie. Napar z lubczyku – Najlepiej odpowiednią porcję korzenia zalać niewielką ilością wody przegotowanej na noc, a rano podgrzać i potrzymać pod przykryciem, aby naciągnęło i wypijać małymi ilościami. Można słodzić zarówno miodem, jak i cukrem, łyżka na szklankę wody. Pić taki napar do trzech szklanek dziennie. Przyprawa – korzeń lubczyku ma charakterystyczny słodko-gorzki smak. Najczęściej wykorzystywany jest jako przyprawa do zup i sosów do mięs.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
