Jęczmień jest zbożem i należy do rodziny wiechlinowatych. Istnieje około 25 gatunków tej rośliny. Młode źdźbła znacznie różnią się składem od tych, które znamy, gdyż zbiera się je w początkowej fazie wzrostu. Zielona „trawa” zawierają największą ilość składników odżywczych. Młody, zielony jęczmień to bogactwo witamin oraz składników mineralnych, takich jak witaminy z grupy B (B1, B2, B3, B6), wit. C, E i K, a także magnez, potas, żelazo, miedź, chrom, mangan, fosfor, cynk, krzem, sód oraz wapń. W jego składzie są też łatwo przyswajalne węglowodany, białko oraz duża ilość błonnika. To idealne źródło przeciwutleniaczy i aminokwasów.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA: Należy go rozpuścić w wodzie lub w soku. Nie powinno się zalewać go wrzątkiem, gdyż straci wartości odżywcze. Tak sporządzony napój pije się dwa razy dziennie około 30 minut przed posiłkiem. Proszek można również dodać do jogurtu, płatków owsianych, zupy czy surówki.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Babka jajowata występuje na terenach dobrze nawodnionych i nasłonecznionych. W naturalnym środowisku znaleźć ją można w Hiszpanii i na Wyspach Kanaryjskich. Uprawiana jest w Indiach, USA i Brazylii. Jej liście mają charakterystyczny lancetowaty kształt i posiadają delikatne owłosienie. Z rozety wyrastają kwiatostany w kształcie kłosa. Kwiaty babki jajowatej są drobne i mają kolor jasno zielonożółty. Owocem tej rośliny jest torebka zawierająca małe jasnobrunatne nasiona, których łupina jest bogata w związki śluzowe o zastosowaniu leczniczym.
Kolendra to przyprawa stosowana niemal na całym całym świecie. Wszystkie części tej rośliny nadają się do spożycia, jednakże najczęściej stosowane w kuchni są jej, zbliżone wyglądem do natki pietruszki, liście oraz nasiona, nadające daniom korzenno-ostry smak. Choć kolendrę używa się przeważnie jako przyprawą kuchenną (stanowi m.in. istotny dodatek do wielu mieszanek przyprawowych np. curry), od dziesięcioleci ceniona jest również za swoje właściwości lecznicze. W zielu kolendry znajdziemy mnóstwo cennych składników odżywczych m. in. antyoksydanty, minerały, takie jak wapń, sód, potas oraz witaminy – C, B1, B2 i PP.
Leszczyna pospolita z rodziny brzozowatych jest rozłożystym, silnie rosnącym krzewem osiągającym do 4 m wysokości. Gałęzie mają ciemnoszarą korę, liście są owalne, krótko-ogonkowe, ząbkowane i szorstkie. Krzew rośnie w strefie umiarkowanej i pośredniej między umiarkowaną a subtropikalną. W Polsce występuje jako podszycie w lasach liściastych i mieszanych. Liście leszczyny mają znaczenie lecznicze.
Podagrycznik pospolity jest pospolitą rośliną, którą można spotkać prawie w całej Europie i Azji (Kaukaz, Syberia oraz Azja Mniejsza), a także w Ameryce Północnej. To jedyny przedstawiciel rodzaju występujący na obszarze Polski. Rośnie w cienistych, wilgotnych lasach, w niższych partiach gór, a także w zaroślach, na rowach i wysypiskach śmieci, od najdawniejszych czasów jest również znany ogrodnikom jako trudny do wyplenienia chwast. Nazwy ludowe dla tego gatunku to, m.in. śnitka, kurza stopka, gier, barszcnica.
Roślina zawiera flawonoidy, związki kumarynowe, kwasy chlorogenowy i kawowy, witaminę C, poza tym składniki mineralne (żelazo, miedź, mangan, tytan, bor, wapń i potas).
