Dziurawiec zwyczajny to dość popularna roślina, która rośnie na suchych łąkach, ugorach, przy skrajach lasów. Inne ludowe jej nazwy to świętojańskie zioło, lub ruta. Dziurawiec znany był już w starożytności a w średniowieczu przypisywano mu lecznicze właściwości magiczne. Do dzisiaj w lecznictwie ludowym uważany jest za lek uniwersalny. Współczesne ziołolecznictwo potwierdziło wielostronne działanie dziurawca używanego w postaci naparów, wyciągów, mieszanek i preparatów ziołowych.
Dziurawiec swe lecznicze właściwości zawdzięcza zawartym w tej roślinie substancjom:
Hiperycyna (czerwony barwnik), flawonoidy, działający moczopędnie hiperozyt oraz rutyna i kwercetyna, uszczelniające naczynia włosowate, działające przeciwbiegunkowo i bakteriostatycznie garbniki. W nasionach zawarta jest hyperforyna, która posiada właściwości antybiotyczne Ziele dziurawca zawiera również, olejki eteryczne, żywice, kwasy organiczne, pektyny, cholinę, sole mineralne, cukry, witaminy A i C.
Dziurawiec – według literatury ziele dziurawca posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- działa rozkurczająco na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i naczyń krwionośnych,
- olejek eteryczny powoduje działanie moczopędne,
- duże ilości garbników i flawonoidów działają na drobne naczynia krwionośne, uszczelniając je,
- posiada właściwości przeciwbakteryjne, zarówno po podaniu doustnym, jak i zewnętrznie na skórę,
- najpopularniejszym wskazaniem do stosowania preparatów dziurawca jest stan umiarkowanej depresji i spadku nastroju.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar: dwie łyżki ziela dziurawca zalać 1,5 szklanki wrzątku i pozostawić pod przykryciem na 30 minut, następnie przecedzić i pić 2-3 razy dziennie po pół szklanki 20 minut przed jedzeniem.