501 357 547
Dąb szypułkowy należy do rodziny bukowatych, powszechnie występuje w Polsce, jak i Europie. Kora dębu jest najpopularniejszym środkiem leczniczym otrzymywanym z młodych pni i gałęzi dębu szypułkowego. Zbiór kory dębu to okres marzec-kwiecień, kiedy jeszcze nie nastąpił rozwój liści.
Najważniejszą substancją leczniczą kory dębu są garbniki(9 – 15%), które mają działanie ściągające. Właściwości te wykorzystywane są przede wszystkim w leczeniu biegunek. Oprócz garbników kora dębu zawiera; kwasy fenolowe, flawonoidy, trójterpeny i sole mineralne.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Wywar z kory dębowej (50 g kory na 1,5 wody, gotować 30 minut), wypijany 3-4 razy dziennie po 1 łyżce stołowej.
Napar – zewnętrznie do przemywania, okładów i roztworów do płukania stosuje się napar przygotowany z 20 g kory na 1 litr wody.
płukanie jamy ustnej – można rozcieńczyć odwar: pół szklanki odwaru i pół szklanki wody przegotowanej.
obmywania – polewanie odwarem chorej części ciała.
nasiadówka – „kąpiel” danej partii ciała we wodzie z dodatkiem odwaru
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Czystek Cistus Incanus – krzew o niewielkich rozmiarach, rosnący na glebach bogatych w magnez w krajach Europy południowej, Wyspach Kanaryjskich oraz wielu innych w krajach o gorącym klimacie, gdzie znany jest ze swoich właściwości uzdrawiających już od dwóch tysięcy lat. Niezwykłą popularnością cieszy się również w Afryce i na Bliskim Wschodzie. Cistus Incanus należy do najstarszych roślin „ziołowych”, które mają udokumentowane działanie. Czystek jest jednym z najbogatszych źródeł polifenoli – tzn. związków o działaniu antyoksydacyjnym oraz wspierającym układ immunologiczny człowieka. Związki w nim zawarte sklejają wirusy i bakterie, dzięki czemu nie dopuszczają do ich połączenia się z błoną komórkową. Najczęściej stosowany jest jako środek przeciw przeziębieniom, grypie, anginie, a także stanom zapalnym. Ich zawartość w codziennej diecie pomaga zapobiegać przed najgroźniejszymi postaciami raka, w tym raka płuc, żołądka, jelit, przełyku, trzustki, wątroby, gruczołu sutkowego, prostaty oraz skóry. Polifenole hamują również związki odpowiedzialne za powstawanie zmian nowotworowych w organizmie.
Kolendra to przyprawa stosowana niemal na całym całym świecie. Wszystkie części tej rośliny nadają się do spożycia, jednakże najczęściej stosowane w kuchni są jej, zbliżone wyglądem do natki pietruszki, liście oraz nasiona, nadające daniom korzenno-ostry smak. Choć kolendrę używa się przeważnie jako przyprawą kuchenną (stanowi m.in. istotny dodatek do wielu mieszanek przyprawowych np. curry), od dziesięcioleci ceniona jest również za swoje właściwości lecznicze. W zielu kolendry znajdziemy mnóstwo cennych składników odżywczych m. in. antyoksydanty, minerały, takie jak wapń, sód, potas oraz witaminy – C, B1, B2 i PP.
Herbata z pokrzywy posiada wiele substancji czynnych takich jak kwasy organiczne, witaminy (zwłaszcza witaminy C,K, B2). Co więcej herbata z pokrzywy zawiera sole mineralne, co w praktyce oznacza, że można nią uzupełniać nieznaczne braki minerałów. W kuchni oraz ziołolecznictwie skwapliwie korzystano z tego wiosną: picie herbaty z pokrzywą wpływa szczególnie dobrze na osoby osłabione, starsze oraz małe dzieci.
Podagrycznik pospolity jest pospolitą rośliną, którą można spotkać prawie w całej Europie i Azji (Kaukaz, Syberia oraz Azja Mniejsza), a także w Ameryce Północnej. To jedyny przedstawiciel rodzaju występujący na obszarze Polski. Rośnie w cienistych, wilgotnych lasach, w niższych partiach gór, a także w zaroślach, na rowach i wysypiskach śmieci, od najdawniejszych czasów jest również znany ogrodnikom jako trudny do wyplenienia chwast. Nazwy ludowe dla tego gatunku to, m.in. śnitka, kurza stopka, gier, barszcnica.
Roślina zawiera flawonoidy, związki kumarynowe, kwasy chlorogenowy i kawowy, witaminę C, poza tym składniki mineralne (żelazo, miedź, mangan, tytan, bor, wapń i potas).
