Dąb szypułkowy należy do rodziny bukowatych, powszechnie występuje w Polsce, jak i Europie. Kora dębu jest najpopularniejszym środkiem leczniczym otrzymywanym z młodych pni i gałęzi dębu szypułkowego. Zbiór kory dębu to okres marzec-kwiecień, kiedy jeszcze nie nastąpił rozwój liści.
Najważniejszą substancją leczniczą kory dębu są garbniki(9 – 15%), które mają działanie ściągające. Właściwości te wykorzystywane są przede wszystkim w leczeniu biegunek. Oprócz garbników kora dębu zawiera; kwasy fenolowe, flawonoidy, trójterpeny i sole mineralne.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Wywar z kory dębowej (50 g kory na 1,5 wody, gotować 30 minut), wypijany 3-4 razy dziennie po 1 łyżce stołowej.
Napar – zewnętrznie do przemywania, okładów i roztworów do płukania stosuje się napar przygotowany z 20 g kory na 1 litr wody.
płukanie jamy ustnej – można rozcieńczyć odwar: pół szklanki odwaru i pół szklanki wody przegotowanej.
obmywania – polewanie odwarem chorej części ciała.
nasiadówka – „kąpiel” danej partii ciała we wodzie z dodatkiem odwaru
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Babka lancetowata jej inne nazwy to: babka wąskolistna, babka koniczynowa, języczki polne. Babka jest byliną o charakterystycznych gładkich, ciemnozielonych liściach, zebranych w przyziemną różyczkę. Liście te są dodatkowo górą zaostrzone, dołem zaś zwężają się w ogonek. Kwiatostan tej rośliny przyjmuje postać kulistego lub jajowatego kłosa. Babka lancetowata kwitnie od maja do sierpnia.
Babka lancetowata od wieków znana jest i stosowana w medycynie ludowej. Zielarki znały jej walory i chętnie stosowały. Jej walory lecznicze doceniano już w starożytności, gdzie stosowano sok z babki na ukąszenia skorpionów i węży. W średniowieczu okłady z liści babki pomagały na złamania i opuchlizny oraz jako antidotum na miłosne oczarowanie.
Podagrycznik pospolity jest pospolitą rośliną, którą można spotkać prawie w całej Europie i Azji (Kaukaz, Syberia oraz Azja Mniejsza), a także w Ameryce Północnej. To jedyny przedstawiciel rodzaju występujący na obszarze Polski. Rośnie w cienistych, wilgotnych lasach, w niższych partiach gór, a także w zaroślach, na rowach i wysypiskach śmieci, od najdawniejszych czasów jest również znany ogrodnikom jako trudny do wyplenienia chwast. Nazwy ludowe dla tego gatunku to, m.in. śnitka, kurza stopka, gier, barszcnica.
Roślina zawiera flawonoidy, związki kumarynowe, kwasy chlorogenowy i kawowy, witaminę C, poza tym składniki mineralne (żelazo, miedź, mangan, tytan, bor, wapń i potas).
Piołun jest rośliną docenianą od wieków. Pierwsze wzmianki o jej właściwościach leczniczych pochodzą z pierwszych wieków przed naszą erą. Nieco później bylicę piołunu zaczęto używać jako przyprawę. Ze względu na jej gorzki smak używano ją jako przyprawę do piwa.
W wyniku ostatnich badań okazało się, że liście oraz ziele piołunu posiadają unikalne związki goryczowe (absyntynę, artabsynę) nadające mu wyjątkowo gorzki, charakterystyczny smak, olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki i sole mineralne wśród których znajduje się dużo potasu. Substancje te działają żółciotwórczo, żółciopędnie, przeciwskurczowo, antyseptycznie i przeciwpasożytniczo.
Ostropest plamisty (Silybum marianum) jest rośliną stosowaną m.in. przy leczeniu wątroby oraz woreczka żółciowego. Cechuję się silnymi właściwościami oczyszczającymi organizm, dzięki czemu ma pośredni wpływ na prawie wszystkie funkcje ustroju.
Ostropest dorasta do wysokości około 1,6 m. dlatego często przedstawiany jest jako „okazały oset”. Roślina ta wywodzi się z terenów basenu Morza Śródziemnomorskiego. Rozpowszechniła się i występuje także w Europie i Ameryce Północnej. W przeszłości ostropest uprawiany był również jako warzywo.
W zielarstwie stosuje się wyłącznie owocu ostropestu plamistego pochodzącego z eko upraw. W składzie dojrzałych owoców ostropestu znajduje się około 3% sylimaryny, wykazującej działanie antyhepatoksyczne.
