501 357 547
Dąb szypułkowy należy do rodziny bukowatych, powszechnie występuje w Polsce, jak i Europie. Kora dębu jest najpopularniejszym środkiem leczniczym otrzymywanym z młodych pni i gałęzi dębu szypułkowego. Zbiór kory dębu to okres marzec-kwiecień, kiedy jeszcze nie nastąpił rozwój liści.
Najważniejszą substancją leczniczą kory dębu są garbniki(9 – 15%), które mają działanie ściągające. Właściwości te wykorzystywane są przede wszystkim w leczeniu biegunek. Oprócz garbników kora dębu zawiera; kwasy fenolowe, flawonoidy, trójterpeny i sole mineralne.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Wywar z kory dębowej (50 g kory na 1,5 wody, gotować 30 minut), wypijany 3-4 razy dziennie po 1 łyżce stołowej.
Napar – zewnętrznie do przemywania, okładów i roztworów do płukania stosuje się napar przygotowany z 20 g kory na 1 litr wody.
płukanie jamy ustnej – można rozcieńczyć odwar: pół szklanki odwaru i pół szklanki wody przegotowanej.
obmywania – polewanie odwarem chorej części ciała.
nasiadówka – „kąpiel” danej partii ciała we wodzie z dodatkiem odwaru
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Piołun jest rośliną docenianą od wieków. Pierwsze wzmianki o jej właściwościach leczniczych pochodzą z pierwszych wieków przed naszą erą. Nieco później bylicę piołunu zaczęto używać jako przyprawę. Ze względu na jej gorzki smak używano ją jako przyprawę do piwa.
W wyniku ostatnich badań okazało się, że liście oraz ziele piołunu posiadają unikalne związki goryczowe (absyntynę, artabsynę) nadające mu wyjątkowo gorzki, charakterystyczny smak, olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki i sole mineralne wśród których znajduje się dużo potasu. Substancje te działają żółciotwórczo, żółciopędnie, przeciwskurczowo, antyseptycznie i przeciwpasożytniczo.
Leszczyna pospolita z rodziny brzozowatych jest rozłożystym, silnie rosnącym krzewem osiągającym do 4 m wysokości. Gałęzie mają ciemnoszarą korę, liście są owalne, krótko-ogonkowe, ząbkowane i szorstkie. Krzew rośnie w strefie umiarkowanej i pośredniej między umiarkowaną a subtropikalną. W Polsce występuje jako podszycie w lasach liściastych i mieszanych. Liście leszczyny mają znaczenie lecznicze.
Podagrycznik pospolity jest pospolitą rośliną, którą można spotkać prawie w całej Europie i Azji (Kaukaz, Syberia oraz Azja Mniejsza), a także w Ameryce Północnej. To jedyny przedstawiciel rodzaju występujący na obszarze Polski. Rośnie w cienistych, wilgotnych lasach, w niższych partiach gór, a także w zaroślach, na rowach i wysypiskach śmieci, od najdawniejszych czasów jest również znany ogrodnikom jako trudny do wyplenienia chwast. Nazwy ludowe dla tego gatunku to, m.in. śnitka, kurza stopka, gier, barszcnica.
Roślina zawiera flawonoidy, związki kumarynowe, kwasy chlorogenowy i kawowy, witaminę C, poza tym składniki mineralne (żelazo, miedź, mangan, tytan, bor, wapń i potas).
Tak zwane „znamię kukurydzy” czyli jej wąsy są częścią o właściwościach leczniczych tej rośliny. Można je zauważyć w czasie zakwitania gdy spomiędzy liści odsłaniających kwiatostan zwisają cienkie szyjki słupka zwieńczone właśnie znamionami. Czas w którym kwitnie to okres między czerwcem a sierpniem. Chcąc zebrać surowiec leczniczy trzeba odciąć szyjki słupka jeszcze przed zapyleniem i następnie szybko wysuszyć w cieniu. W taki oto sposób uzyskiwany jest surowiec leczniczy zwany znamionami kukurydzy.
