501 357 547
Berberys to krzew wyrastający od 1,5-2,5 m. Roślina posiada liście drobne w okółkach, jajowate, brzegiem ostro piłkowane. Kwiaty żółte, pachnące, zebrane w grona, 4,5 cm długości. Owoce czerwone jak jagody jadalne, liczne, w kształcie wałeczka 8 mm długości, a 5 mm szerokości. Owoce berberysu zawierają cukry, garbniki, karotenoidy, kwasy organiczne i bardzo duża witaminy C. Są bardzo kwaśne i nazywane też polską cytryną.
Napar z berberysu – łyżkę rozdrobnionych owoców berberysu wsyp do szklanki i zalej je wrzątkiem. Następnie przykryj i pozostaw do zaparzenia na 15 minut. Na koniec przecedź. Odwar z owoców berberysu – włóż rozdrobnione owoce berberysu do garnuszka, zalej szklanką wrzątku i postaw na gazie. Następnie doprowadź do wrzenia i gotuj na wolnym ogniu pod przykryciem przez 3 minuty. Po ugotowaniu odstaw do wystygnięcia. Tak przygotowany odwar zaleca się pić 2-3 razy dziennie po jedną czwartą szklanki.
Nalewka z berberysu – przygotuj 0,5 kg suszonych owoców berberysu, 0,5 kg cukru, laskę wanilii, kawałek suszonego kłącza imbiru, 1 litr wódki (50 proc.) zrobionej ze spirytusu. Umyte i oczyszczone owoce berberysu wsyp do gąsiora. Następnie dodać wanilię i kawałek suszonego kłącza imbiru. Całość zasyp cukrem, zalej wódką i szczelnie zamknij gąsior. Trzymaj go w słonecznym miejscu przez dwa tygodnie. Następnie dodaj do niego 100 gramów cukru i odczekaj, aż się rozpuści. Potem przefiltruj nalewkę przez bibułę, rozlej do butelek i szczelnie je zamknij. Odstaw je w chłodne i ciemne miejsce. Nalewka jest gotowa do spożycia po 6 miesiącach.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Dzika róża to pospolity gatunek krzewów z rodziny różowatych. Rośnie dziko na półkuli północnej w strefie umiarkowanej i ciepłej. Rozprzestrzeniła się również w Australii i Nowej Zelandii. W Polsce różę stosowano już od czasów średniowiecza. W postaci naparów używano jej w czasie przeziębień i w chorobach z wysoką gorączką, a także w dolegliwościach wątroby i w czasie biegunek. Przypisywano jej także właściwości chłodzące i osuszające, więc okłady z dzikiej róży stosowano na trudno gojące, ropne rany, na owrzodzenia, oparzenia. Surowcem zielarskim jest dojrzały owoc zebrany w odpowiednim terminie i wysuszony w niezbyt wysokiej temperaturze. Owoce róży zawierają duże ilości witaminy C, ale też witaminy B2, K, PP, E. Oprócz witamin zawierają: garbniki, karotenoidy, kwasy organiczne, olejki eteryczne, pektyny i cukry.
Maliny możemy spotkać w lasach i ogrodach. Rodzą owoce w drugim roku i jesienią usychają, ale roślina wydaje nowe pędy. Wśród malin uprawnych możemy wyróżnić mnóstwo odmian różniących się rozmiarem owoców, kolorem i smakiem, jednak najbardziej aromatyczne są te które rosną na dziko. Ich właśnie owoce posiadają o wiele więcej wartościowych dla zdrowia składników. W owocach malin znajdują się kwasy organiczne (m.in. cytrynowy, jabłkowy, salicylowy), pektyny, antocyjany, cukry, związki śluzowe, lotne związki zapachowe. Maliny suszone to również bogactwo witamin (m.in. C, E, B1, B2, B6) a także mnóstwo substancji mineralnych – głównie wapń, potas, magnez, żelazo). W liściach malin znajdują się garbniki, kwasy organiczne flawonoidy, związki żywicowe oraz sole mineralne (m.in. żelaza, miedzi, wapnia).
Cytryniec chiński (Schisandra chinensis) naturalnie występuje w północno-wschodnich Chinach i części Rosji. Od setek lat znana jest w tradycyjnej medycynie chińskiej, ze względy na swoje wyjątkowe działanie lecznicze. Przez wielu zielarzy Cytryniec chiński uważany jest za jedną z najbardziej ochronnych roślin leczniczych, które mają wpływ zarówno na ciało, jak i na umysł. Posiada wiele właściwości leczniczych oraz jest wartościowa pod względem kulinarnym. Zawiera witaminę E, substancję wzmacniającą oraz żelazo, miedź, mangan, nikiel, molibden, tytan i cynk, jak również spore ilości magnezu, potasu i fosforu.
Tarnina, inaczej śliwa tarnina lub tarka, rośnie w krajach znajdujących się na półkuli północnej. W Polsce można ją spotkać na nizinach oraz dolnych partiach górskich, zwykle na skarpach i skrajach lasu. Właściwości lecznicze tarniny wykorzystywali już rzymscy lekarze. Jej jadalne owoce znajdują zastosowanie w ziołolecznictwie, a także zaliczane są do grona roślin miododajnych. Tarnina stanowi skarbnicę licznych prozdrowotnych związków, które skutecznie pomagają ludzkiemu organizmowi w utrzymaniu dobrej kondycji. Zawierają one flawonoidy – przeciwutleniacze, które nadają im ciemnogranatową barwę, witaminę C (20 mg w 100 g), beta karoten, witaminy z grupy B, dużo wapnia, potasu i magnezu, a także fitosterol, pektyny, cukry, kwasy organiczne i garbniki. Z kolei kwiaty tarniny, które działają moczopędnie i rozwalniająco, zawierają m.in. flawonoidy, pektyny, garbniki, cukry, sole mineralne (głównie potas) oraz witaminę C.
