+48 574 727 231
Extra Options
Koper włoski zalicza się do roślin baldaszkowatych. Chodzi tu o charakterystyczny kształt kwiatostanów. Roślina ta rośnie głównie nad Morzem Śródziemnym i we wschodnich rejonach Kaukazu. Uprawia się ją także w Azji Środkowej. Jest to spora roślina dwuletnia. Pod koniec cyklu może sięgać dwóch metrów. Średnica korzeni dochodzi do dwóch centymetrów.
Surowcem są owoce kopru włoskiego, które zwierają glikozydy fenolowe, flawonoidy, olejek eteryczny (anetol), sole mineralne, cukry.
Tymianek pospolity to roślina pochodząca z obszarów basenu Morza Śródziemnego. W dzisiejszych czasach jest uprawiany w wielu krajach Europy i Ameryki, a także w Polsce, gdzie zakwita od czerwca do lipca.
Tymianek posiada charakterystyczne drobne zielone listki oraz kwiatostan o fioletowej barwie, która znajduje się na czubkach pędów. Tymianek zawiera olejek eteryczny w którym znajdziemy tymol, linalol, terpineol, borneol, cyneol i octan bornylu.
Suszony tymianek posiada charakterystyczny gorzki smak oraz aromatyczny zapach. Często stosuje się go do przyprawiania dziczyzny oraz drobiu jak również dania rybne. Można łączyć go z natką pietruszki, liściem laurowym, pietruszką oraz czosnkiem.
Hibiskus ma cudowne, czerwone lub purpurowe kwiaty, które są ozdoba niejednego ogrodu. Znany jest nie tylko ze względu na swoje walory estetyczne, ale również zyskał popularność ze względu na zastosowanie w kuchni, kosmetykach oraz lekach. Już starożytni władcy raczyli się napojem zwanym karkade. Zależnie od kraju hibiskus przyjmuje różne nazwy: malwa sudańska, ketmia, roselle, florida canberry.
W hibiskusie znajdziemy takie związki jak antocyjany, polifenole oraz flawonoidy, które znane są ze swych właściwości ochronnych przed chorobami, zachowują młodość a także bogate są w witaminę C oraz kwasy organiczne. Najwięcej wymienionych związków zawartych jest w kwiatostanach. Liście natomiast bogate są w karoteny oraz błonnik, zaś nasiona są bogatym źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych. Hibiskus ceniony jest w medycynie naturalnej
Babka lancetowata jej inne nazwy to: babka wąskolistna, babka koniczynowa, języczki polne. Babka jest byliną o charakterystycznych gładkich, ciemnozielonych liściach, zebranych w przyziemną różyczkę. Liście te są dodatkowo górą zaostrzone, dołem zaś zwężają się w ogonek. Kwiatostan tej rośliny przyjmuje postać kulistego lub jajowatego kłosa. Babka lancetowata kwitnie od maja do sierpnia.
Babka lancetowata od wieków znana jest i stosowana w medycynie ludowej. Zielarki znały jej walory i chętnie stosowały. Jej walory lecznicze doceniano już w starożytności, gdzie stosowano sok z babki na ukąszenia skorpionów i węży. W średniowieczu okłady z liści babki pomagały na złamania i opuchlizny oraz jako antidotum na miłosne oczarowanie.
Głóg jest krzewem mającym czerwone, soczyste owoce. Wyjątkowe właściwości lecznicze posiadają kwiaty głogu oraz owoce. W naszym kraju głóg występuje na terenach nizinnych a także na obszarach niższych partii gór. Głóg jest również często sadzony w ogrodach i parkach jako roślina ozdobna.
Kwiaty głogu bogate są m.in. fenolokwasy, aminy, fitosterole, garbniki, witaminę C oraz z grupy B, pektyny a także sole mineralne, ale najbardziej wartościowa jest spora zawartość flawonoidów i procyjanidów.
Łopian – Łopian lekarski,dziady,łopuch,kostropacz,rzep. Występuje w całej Europie i Azji z wyłączeniem krajów arktycznych i tropikalnych. Zawleczony został do Ameryki Północnej i Południowej. W Polsce jest pospolitym chwastem. Występuje głównie na przydrożach w ogrodach i na rumowiskach,w zaroślach,rowach,pod płotami,na gruzach i usypiskach raz miedzach. Jest to roślina dwuletnia w pierwszym roku ukazują się duże liście,od spodu szare,tworząc przyziemną rozetę. Surowcem jest korzeń roślin dwuletnich.
Korzeń łopianu zawiera wielocukry,olejek eteryczny, śluzy, fitosterole, kwasy organiczne, sole mineralne, białka gorycze, garbniki, żywicę, witaminę C; owoce zawierają tłusty olej i lignany. Cała roślina zawiera cenne mikroelementy oraz związki poliacetylenowe.
Kozłek lekarski może osiągnąć wysokość do 1.2 metra. Jego kłącze jest barwy z żółto-białej. Łodygi porastają liśćmi o spiczastym kształcie, przeważnie występuje od 7 do 10 par liści. Kwiaty kozła lekarskiego są barwy białej, mogą mieć również odcień różowy lub fioletowy. W składzie kozłka znajdziemy m.in. olejki eteryczne, waltraty, alkaloidy, iridoidy, kwas walerenowy, kwasy organiczne, terpeny, trójterpeny
Prawoślaz lekarski to wieloletnia roślina i należy do rodziny ślazowatych. Zioło to, w niektórych przypadkach, dorasta do wysokości około 150 cm . Całą roślinę pokrywają miękkie szare włoski.
Liście prawoślazu lekarskiego są dużych rozmiarów, karbowane na brzegach, które wyglądem przypominają liście klonu. Najczęściej wykorzystywaną częścią tej rośliny przez zielarzy jest korzeń.
Węglowodany to główne związki czynne tej rośliny, a dokładnie jej śluz, który stanowi od 10% do 20% składu korzenia. W składzie śluzu znajdziemy także kwaśne galakturonoramnany oraz obojętne glukany i arabinogalaktany. W korzeniu prawoślazu dodatkowo znajdziemy pektyny, skrobię i sacharazę, jak również związki flawonoidowe (głównie tilirozyd), kumaryny, aspargina, fenolokwasy, , związki mineralne, betaina oraz małe ilości fitosteroli.
Dzika róża to pospolity gatunek krzewów z rodziny różowatych. Rośnie dziko na półkuli północnej w strefie umiarkowanej i ciepłej. Rozprzestrzeniła się również w Australii i Nowej Zelandii.
W Polsce różę stosowano już od czasów średniowiecza. W postaci naparów używano jej w czasie przeziębień i w chorobach z wysoką gorączką, a także w dolegliwościach wątroby i w czasie biegunek. Przypisywano jej także właściwości chłodzące i osuszające, więc okłady z dzikiej róży stosowano na trudno gojące, ropne rany, na owrzodzenia, oparzenia.
Surowcem zielarskim jest dojrzały owoc zebrany w odpowiednim terminie i wysuszony w niezbyt wysokiej temperaturze. Owoce róży zawierają duże ilości witaminy C, ale też witaminy B2, K, PP, E. Oprócz witamin zawierają: garbniki, karotenoidy, kwasy organiczne, olejki eteryczne, pektyny i cukry.
Fiołek trójbarwny, zwany popularnie bratkiem polnym, należący do rodziny fiołkowatych to roślina roczna bądź dwuletnia, pospolicie występująca na całym obszarze umiarkowanej strefy klimatycznej Europy i Azji. W Polsce spotkać go można na polach i przydrożach, gdzie występuje w wielkiej obfitości.
Fiołek trójbarwny jest cenną rośliną leczniczą. Surowiec zielarski stanowi ziele. Wyodrębnić w nim można m.in.: saponiny, flawonoidy — wiolakwercetynę, kwercetynę, rutynę oraz śladowe ilości olejku eterycznego.
Majeranek to roślina jednoroczną lub dwuletnią z rodziny wargowatych, dorasta do wysokości od 30 do 50 cm. Jej liście są małe i jajowate. Kwiaty majeranku są również niewielkich rozmiarów, zebrane w główki znajdujące się na krańcach pędów. Zakwita w lipcu oraz sierpniu. Majeranek jest rośliną owadopylną i miododajną. Majeranek posiada następujące składniki: Olejek eteryczny do 2,5% (m.in. terpinen, α-terpineol, cytral, linalol), flawonoidy (m.in. glikozydy apigeniny, luteoliny i diosmetyny), związki garbnikowe do 9%, kwasy organiczne, sole mineralne.
Liść brzozy – rodzaj drzew i krzewów należący do rodziny brzozowatych. Rośnie dziko w strefie umiarkowanej w Europie, Azji i Ameryce Północnej. W Polsce najczęściej występuje brzoza brodawkowata.
Wysuszony liść brzozy zawiera 1,5-2,3% związków flawonoidowych, a pośród nich hiperozyd, mirycetynę oraz luteoline, do 9% garbników katechinowych, do 3,2% saponin , związki trojterpenowe (np. folientriol oraz folientetraol), ślady olejku eterycznego, kwasy organiczne, pośród nich kwas askorbowy, żywice oraz sole mineralne.
Rumianek pospolity jest jedną z najbardziej popularnych roślin leczniczych. Surowiec zielarski stanowią koszyczki. Rumianek pospolity wywodzi się ze wschodniej części obszaru basenu Morza Śródziemnego; obecnie jest rozpowszechniony niemalże wszędzie. Rośnie również w Polsce
Małe, biało-żółte kwiaty rumianku posiadają substancje, które rzadko obecne są w świecie roślin. Rumianek posiada przede wszystkim bardzo dużą ilość olejku eterycznego zawierającego związki o wyjątkowych właściwościach leczniczych. W kwiatach znajdują się również flawonoidy, spiroeter, fenolokwasy, fitosterole, poliacetyleny, garbniki katechinowe, gorycze, związki kumarynowe i śluzowe, cholina, witamina C oraz wiele soli mineralnych. Właśnie dzięki tej różnorodności składników rumianek posiada opinię jednej z najbardziej cennych roślin leczniczych.
Perz właściwy jest pospolicie rosnącym chwastem, można go spotkać na polach w całym kraju, przeważnie glebach lekkich. Występuje również przy brzegach lasów, na polanach oraz nieużytkach. Perz jest rośliną wieloletnią o wyjątkowo długich, czołgających kłączach, dorastających nawet do kilku metrów długości. Zakwita w okresie od czerwca do września.
W celach leczniczych stosowane są kłącza perzu.
Głóg jest krzewem rodzącym soczyste, czerwone owoce. Szczególne właściwośći prozdrowotne posiadają kwiaty oraz owoce głogu. W naszym kraju głóg występuje na terenach nizin oraz w obszarze niższych partii gór. Krzew głogu często występuje w parkach oraz ogrodach jako rośna ozdobna.
Jednym z najbardziej cennych związków zawartych w głogu są flawonoidy oraz procyjanidyny (czyli przeciwutleniacze). Dodatkowo, zarówno w kwiatach jak i w owocach głogu znaleźć możemy:
– fenylokwasy,
– kwasy triterpenowe,
– witaminę C.
Nawłoć należy do roślin z rodziny bylin kłączastych. W pierwszym roku wyrastają z kłącza różyczki liści, a następnie w drugim roku pojawiają się pojedyncze łodygi dorastające do 90 cm wysokości. Dolne odziomkowe liście nawłocia mają długie piłkowane eliptyczne brzegi i zwężają się w charakterystyczny ogonek, górne liście są natomiast siedzące, ostre i lancetowate.
Surowiec nawłoci jest bogaty w olejek lotny, kwasy organiczne, flawonoidy, m. in. rutynę, dużo garbników, śluz, saponiny oraz żywice.
Macierzanka piaskowa to zioło pół krzewiaste występujące w Polsce na terenach nizinnych, piaszczystych, słonecznych łąkach, pastwiskach w rowach oraz lasach sosnowych.
Zioło posiada płożące wiotkie łodygi, które unoszą się ku górze.
Na końcach łodyg znajdują się kwiaty barwy fioletowej ,różowej lub białej. Zioło zbierane są w pełni kwitnienia. Suszy się górne części pędów. Surowiec posiada unikalny korzenny zapach oraz gorzkawy smak.
Właściwości lecznicze macierzanka zawdzięcza składnikom, ma dużą zawartość olejków eterycznych (np. tymol), garbników, goryczy, soli mineralnych, kwasy organiczne oraz witaminę C.
Oman wielki to roślina lecznicza pochodząca najprawdopodobniej z Azji Środkowej i rozpowszechniona całkiem szeroko w Europie. W naszym kraju rośnie głównie w zaroślach, na porębach oraz przy źródłach, zarówno na terenach nizinnych, jak też w niższych obszarach górskich. Oman wielki uprawioany jest w Polsce do celów farmaceutycznych. Oman wytwarza grube, rozgałęzione kłącza, z których wyrastają bruzdowane proste łodygi, górą wełniste owłosione oraz odrobinę rozgałęzione rosnące do 1,5 wysokości. Liście dolne są podłużnie eliptyczne, zwężające się w ogonek, u szczytu zaostrzone. W korzeniu omanu znajduje się do 3,5% olejku eterycznego. Olejek to mieszanina krystalicznych laktonów seskwiterpenowych, nazywana heleniną, oraz towarzyszące jej inne substancje. Są także w korzeniu fitosterole, polifruktozan inulina (43%) oraz do 6% soli mineralnych.
Morwa biała jest rośliną osiągającą 10 metrów wysokości. Jej jadalne owoce są wykorzystywane w medycynie ludowej jako środek przeciwgorączkowy, moczopędny oraz pobudzający laktację. Z kolei liście morwy zaleca się diabetykom, gdyż wykazują działanie hipoglikemiczne, czyli obniżają poziom glukozy we krwi.
Liście morwy białej zawierają następujące substancje: tiamina (B1), ryboflawina (B2), pirydoksyna (B6), kwas nikotynowy (witamina PP) oraz kwasy palmitynowy i fumarowy.
Ponadto liście morwy białej zawierają sterole (β – sitosterol) i kwasy (palmitynowy, fumarowy). Stwierdzono także pewną zawartość innych substancji leczniczych takich jak: eugenol, fenol, gwajakol, salicylan metylu.
Tatarak jest to gatunek byliny z rodziny tatarakowatych. Wywodzi się najprawdopodobniej z Indii oraz Chin, lecz rozniósł na inne strefy klimatyczne: od subtropikalnej po umiarkowaną. Do Polski przybył wraz z Tatarami lub Turkami w czasie najazdów. Można spotkać go w całym kraju nad brzegami jezior, stawów, strumieni, na mokradłach i bagnach.
Tatarak posiada również inne nazwy: kalmus, ajer, szuwar, tatarskie ziele, łącz, lepich.
W kłączach tataraku znajduje się olejek eteryczny, którego głównym składnikiem są związki seskwiterpenowe. Dodatkowo w tataraku znajdują się związki gorzkie, garbniki, aminy, węglowodany, kwasy organiczne a także sole mineralne.