Kuklik pospolity – gatunek rośliny wieloletniej (byliny) należący do rodziny różowatych. Występuje w Afryce Północnej, Azji, Europie, a jako gatunek zawleczony również w Australii i na Nowej Zelandii. W Polsce jest pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Surowcem zielarskim jest kłącze które jest czerwonobrunatne, grube, stożkowate. Ma gorzki smak i zapach podobny do goździków. Zawiera geneinę (glikozyd), garbniki (do 30%), kwasy organiczne (galusowy, kawowy, chlorogenowy), flawonoid, eugenol (olejek eteryczny).
Kuklik – według literatury kłącze kuklika posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- silne działanie antyoksydacyjne,
- przeciwnowotworowe,
- przeciwzapalne,
- żółciopędne,
- antybakteryjne,
- przeciwwirusowe,
- ochronne na miąższ wątroby i nerek,
- zapobiega marskości i stłuszczeniu wątroby i nerek,
- zmniejsza skutki toksycznego działania mikotoksyn, metali ciężkich, eterów i węglowodorów oraz wielu leków na komórki wątrobowe,
- stosowany przy zmniejszaniu skutków ubocznych chemioterapii,
- odwar z kłączy kuklika ma działanie przeciwbiegunkowe oraz sprawdza się przy nieżycie żołądka, jelita cienkiego i grubego, w biegunkach różnego pochodzenia,
- napar z kłączy działa silniej żółciopędnie i pobudzająco na trawienie oraz wydzielanie żółci,
- zewnętrznie odwar służy do płukania jamy ustnej i dziąseł w przypadku parodontozy, działa wzmacniająco oraz antyseptycznie na dziąsła i zęby.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA: Odwar z kłączy kuklika sporządzamy z 1-2 łyżek rozdrobnionego surowca suchego lub świeżego na szklankę zimnej wody. Po zalaniu wodą odczekujemy chwilę, a następnie gotujemy 10 minut i odstawiamy na około 20 minut pod przykryciem.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
