Wiązówka błotna to bylina o wniesionej łodydze zakończonej podbaldachem złożonym z żółtawobiałych kwiatów. Liście jej występują naprzemianlegle, przerywano nieparzasto pierzaste. Charakterystyczne są grubo ząbkowane liście z przylistkami dłoniastymi. Lecznicze właściwości wiązówki błotnej wykorzystywane były od bardzo dawna. Podobno już druidzi i lekarze w kulturze celtyckiej chętnie sięgali po wiązówkę, znając jej przeciwgorączkowe i przeciwbólowe właściwości. Roślina jest bogatym źródłem salicylanów, które w XIX wieku zostały z niej wyekstrahowane. Niedługo potem zsyntetyzowano bardzo podobną substancję, która dzisiaj szeroko znana jest na całym świecie – aspirynę. Roślina składa się z olejków eterycznych, antocyjanów, flawaonoidów, garbników, kwasów organicznych, soli mineralnych i glikozydów fenolowych.
Wiązówka błotna- według literatury ziele wiązówki posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- sprawdza się w przeziębieniach i grypie, ponieważ działa przeciwgorączkowo i napotnie,
- stosowana również nieżytach górnych dróg oddechowych,
- ma właściwości moczopędne,
- wiązówka błotna działanie ma również wspomagające podczas chorób reumatyczno-artretycznych oraz nerwobóli,
- poleca się stosować okłady z wiązówki bądź też kąpiele z dodatkiem odwaru z kwiatów,
- wykorzystuje się również przy nieżytach żołądka, choroby wrzodowej i biegunek,
- nasiadówki z wiązówki doskonale sprawdzają się przy chorobach kobiecych, pomagają bowiem łagodzić upławy oraz stany zapalne pochwy,
- roślina ma również działanie oczyszczające na organizm, uznaje się, że “czyści ona krew”,
- działa także żółciopędnie, ściągająco i rozkurczowo.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – 1-2 łyżeczki suchego ziela zalać 1 szklanką wrzątku, trzymać pod przykryciem 15 min. Pić po 1 szkl 3 razy dziennie lub gdy zachodzi potrzeba.
Odwar – 2 łyżki ziela zalać jedną szklanką wody i gotować przez 15 min. Odstawić na 15 minut, dopełnić wodą i przecedzić.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
