Rdest ptasi jest to gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Potoczne nazwy to: drutowiec, wróble języczki, świńska trawa, bzdziorst. Ten pospolity chwast rozprzestrzenił się na całej kuli ziemskiej. Rośnie prawie wszędzie: na polach, w ogrodach, piaszczystych nieużytkach, podwórkach.
Surowcem zielarskim jest ziele ścinane na początku kwitnienia. Zawiera flawonoidy, garbniki, śluzy, kwasy organiczne, cukry (sacharoza i fruktoza), cenną krzemionkę, rozpuszczalną w wodzie, dużo soli mineralnych, nieco prowitaminy A i witaminy C.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – Łyżkę suszonego rdestu zalać 300ml wrzątku i pozostawić na ok 20 minut, aby się zaparzyło. Filiżankę naparu wypijać 3 razy dziennie.
Odwar – Łyżkę suszonego rdestu zalać szklanką wody, a następnie doprowadzić do wrzenia. Następnie gotować jeszcze ok 5 minut, po czym pozostawić do wystygnięcia i odcedzić.
W przypadku płukania jamy ustnej lub picia, należy wykorzystać jednorazowo połowę odwaru. w przypadku stosowania zewnętrznego Odwar nanosimy na wacik i przemywamy lub robimy okłady.
Babka jajowata występuje na terenach dobrze nawodnionych i nasłonecznionych. W naturalnym środowisku znaleźć ją można w Hiszpanii i na Wyspach Kanaryjskich. Uprawiana jest w Indiach, USA i Brazylii. Jej liście mają charakterystyczny lancetowaty kształt i posiadają delikatne owłosienie. Z rozety wyrastają kwiatostany w kształcie kłosa. Kwiaty babki jajowatej są drobne i mają kolor jasno zielonożółty. Owocem tej rośliny jest torebka zawierająca małe jasnobrunatne nasiona, których łupina jest bogata w związki śluzowe o zastosowaniu leczniczym.
Babka lancetowata jej inne nazwy to: babka wąskolistna, babka koniczynowa, języczki polne. Babka jest byliną o charakterystycznych gładkich, ciemnozielonych liściach, zebranych w przyziemną różyczkę. Liście te są dodatkowo górą zaostrzone, dołem zaś zwężają się w ogonek. Kwiatostan tej rośliny przyjmuje postać kulistego lub jajowatego kłosa. Babka lancetowata kwitnie od maja do sierpnia.
Babka lancetowata od wieków znana jest i stosowana w medycynie ludowej. Zielarki znały jej walory i chętnie stosowały. Jej walory lecznicze doceniano już w starożytności, gdzie stosowano sok z babki na ukąszenia skorpionów i węży. W średniowieczu okłady z liści babki pomagały na złamania i opuchlizny oraz jako antidotum na miłosne oczarowanie.
Ziele szałwii to mocno rozgałęziona roślina, dorastająca do 60 cm wysokości, posiadająca całkiem silny zapach przypominający aromat kamfory. Szałwia przeważnie uprawia się w ogródkach, w miejscach słonecznych, na bogatej w wapń glebie. Ma fiołkowe kwiecie oraz szarozielone, jajowate i kosmate liście.
Surowcem zielarskim szałwii są liście, w których znajdziemy olejki lotne (posiadające cyneol, pimen, tujon i kamforę) jak również garbniki, pikrosalwinę, trójterpeny, witaminę B1 i kwas nikotynowy.
Lawenda lekarska jest znanym ziołem rosnącym w Europie Południowej. Jej uprawy można znaleźć w wielu krajach z całego świata włączając w to południowe i zachodnie Stany Zjednoczone. Lawenda lekarska lubi sucha oraz nasłonecznione miejsca.
Ta mała krzewinka z drzewiastymi łodygami dorasta do wysokości 60 cm, i posiada mnóstwo gałązek. Liście lawendy lekarskiej są bardzo wąskie i mają długość od 2 do 5 cm, o kolorze szaro-zielonym, mniej lub więcej kosmate.
Lawenda lekarska kwitnie od czerwca do września. Kwiaty są małe koloru jasno niebieskiego, bardzo aromatyczne.
