501 357 547
Rdest ptasi jest to gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Potoczne nazwy to: drutowiec, wróble języczki, świńska trawa, bzdziorst. Ten pospolity chwast rozprzestrzenił się na całej kuli ziemskiej. Rośnie prawie wszędzie: na polach, w ogrodach, piaszczystych nieużytkach, podwórkach.
Surowcem zielarskim jest ziele ścinane na początku kwitnienia. Zawiera flawonoidy, garbniki, śluzy, kwasy organiczne, cukry (sacharoza i fruktoza), cenną krzemionkę, rozpuszczalną w wodzie, dużo soli mineralnych, nieco prowitaminy A i witaminy C.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Napar – Łyżkę suszonego rdestu zalać 300ml wrzątku i pozostawić na ok 20 minut, aby się zaparzyło. Filiżankę naparu wypijać 3 razy dziennie.
Odwar – Łyżkę suszonego rdestu zalać szklanką wody, a następnie doprowadzić do wrzenia. Następnie gotować jeszcze ok 5 minut, po czym pozostawić do wystygnięcia i odcedzić.
W przypadku płukania jamy ustnej lub picia, należy wykorzystać jednorazowo połowę odwaru. w przypadku stosowania zewnętrznego Odwar nanosimy na wacik i przemywamy lub robimy okłady.
Babka lancetowata jej inne nazwy to: babka wąskolistna, babka koniczynowa, języczki polne. Babka jest byliną o charakterystycznych gładkich, ciemnozielonych liściach, zebranych w przyziemną różyczkę. Liście te są dodatkowo górą zaostrzone, dołem zaś zwężają się w ogonek. Kwiatostan tej rośliny przyjmuje postać kulistego lub jajowatego kłosa. Babka lancetowata kwitnie od maja do sierpnia.
Babka lancetowata od wieków znana jest i stosowana w medycynie ludowej. Zielarki znały jej walory i chętnie stosowały. Jej walory lecznicze doceniano już w starożytności, gdzie stosowano sok z babki na ukąszenia skorpionów i węży. W średniowieczu okłady z liści babki pomagały na złamania i opuchlizny oraz jako antidotum na miłosne oczarowanie.
Tak zwane „znamię kukurydzy” czyli jej wąsy są częścią o właściwościach leczniczych tej rośliny. Można je zauważyć w czasie zakwitania gdy spomiędzy liści odsłaniających kwiatostan zwisają cienkie szyjki słupka zwieńczone właśnie znamionami. Czas w którym kwitnie to okres między czerwcem a sierpniem. Chcąc zebrać surowiec leczniczy trzeba odciąć szyjki słupka jeszcze przed zapyleniem i następnie szybko wysuszyć w cieniu. W taki oto sposób uzyskiwany jest surowiec leczniczy zwany znamionami kukurydzy.
Kolendra to przyprawa stosowana niemal na całym całym świecie. Wszystkie części tej rośliny nadają się do spożycia, jednakże najczęściej stosowane w kuchni są jej, zbliżone wyglądem do natki pietruszki, liście oraz nasiona, nadające daniom korzenno-ostry smak. Choć kolendrę używa się przeważnie jako przyprawą kuchenną (stanowi m.in. istotny dodatek do wielu mieszanek przyprawowych np. curry), od dziesięcioleci ceniona jest również za swoje właściwości lecznicze. W zielu kolendry znajdziemy mnóstwo cennych składników odżywczych m. in. antyoksydanty, minerały, takie jak wapń, sód, potas oraz witaminy – C, B1, B2 i PP.
Ziele szałwii to mocno rozgałęziona roślina, dorastająca do 60 cm wysokości, posiadająca całkiem silny zapach przypominający aromat kamfory. Szałwia przeważnie uprawia się w ogródkach, w miejscach słonecznych, na bogatej w wapń glebie. Ma fiołkowe kwiecie oraz szarozielone, jajowate i kosmate liście.
Surowcem zielarskim szałwii są liście, w których znajdziemy olejki lotne (posiadające cyneol, pimen, tujon i kamforę) jak również garbniki, pikrosalwinę, trójterpeny, witaminę B1 i kwas nikotynowy.
