Bukwica – to roślina wieloletnia całkiem pospolita w Polsce. Zaliczamy ją do rodziny wargowych. Występuje na wzgórzach, łąkach, polanach, pastwiskach. Surowcem lekarskim jest ziele. Pięknie wygląda w uprawie, zwłaszcza w większych skupiskach.
Ziele bukwicy bogate jest w betainy – ok. 0,5% (stachydryna, turycyna, betonicyna), fenolokwasy (cynamonowy, kawowy, syryngowy, wanilinowy, p-kumarowy, p-hydroksybenzosowy, ferulowy, chlorogenowy, rozmarynowy), depsydy, garbniki (ok. 15%), gorycze, cholinę, irydoidy (harpagozyd). Ciekawostka są fenyloetanoidy (akteozyd, forsycjozyd B, leukosceptozyd B, betoniozydy A-E, kampneozyd II), olejek eteryczny.
Bukwica – według literatury ziele bukwicy posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- oczyszcza drogi oddechowe,
- korzystnie wpływa na błonę śluzową żołądka i jelit,
- hamuje biegunkę,
- wstrzymuje odwodnienie organizmu,
- działa przeciwbakteryjnie,
- wzmacnia układ nerwowy,
- działa wykrztuśnie i przeciwgorączkowo,
- pomaga w gojeniu ran – hamuje krwawienie,
- przyśpiesza regenerację naskórka,
- niszczy bakterie i wirusy.
Jak przygotować napar i nalewkę z Bukwicy?
Napar – gotować 3 minuty 1 łyżeczkę korzenia w jednej szklance wody. Parzyć 10 minut. Popijać 4 razy dziennie po 1/4 szklanki na kaszel. Na to samo: napar z 15 g liści na 0,5 litra wody. Wypijać dziennie 1 szklankę w trzech porcjach.
Nalewka – łyżkę suszu zalać wódką 40% i odstawić w ciemne miejsce na około 3 tygodnie. Po tym czasie alkohol przecedzić i dosłodzić miodem wedle uznania. Po dwóch tygodniach nalewkę przefiltrować i rozlać do butelek.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
