Koniczynę znamy jako roślinę pastewną, porastającą łąki i uprawianą na polach. Rośnie praktycznie wszędzie. Znamy wiele jej odmian, między innymi: białą, czerwoną, białoróżową, długokłosą, drobnogłówkową, dwukłosową, kasztanowatą, łubinowatą, łąkową, żółtobiałą, zmienną i złocistożółtą. Jako surowiec leczniczy największe zastosowanie znalazła koniczyna czerwona.
Ziele koniczyny jest bogate w aminokwasy, białka, witaminy i sole mineralne, w formie łatwo przyswajalnej dla człowieka.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Możemy wykorzystywać proszki na różne sposoby niedostępne pociętym ziołom, jak np. w smoothie, shake’ach, ziołomiodach, dodać do jogurtu lub też w kapsułkach przy użyciu kapsułkarki ręcznej.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
Niepokalanek mnisi to wiecznie zielony krzew (lub niskie – ok. 5 m drzewo) o owłosionych liściach, złożonych z dziewięcioma podłużnymi listkami odchodzącymi promieniście z nasady ogonka. Fioletowe lub niebieskie kwiaty rosną w podłużnych kwiatostanach.
Surowcem leczniczym są owoce niepokalanka. Wysuszone owoce przypominają wyglądem czarny pieprz.
Niepokalanek mnisi rośnie, uprawiany jako roślina ozdobna, u wybrzeży Morza Śródziemnego, na Krymie i w Azji Środkowej.
