+48 574 727 231
Extra Options
Miód mniszkowy pozyskiwany jest z mniszka lekarskiego. Mimo wielkiej popularności kwiatów mniszka lekarskiego, miód jest bardzo trudno dostępny. Nazywany jest również miodem majowym, ponieważ wtedy mniszek obficie kwitnie. Jego kolor to odcienie koloru jasnożółtego oraz pomarańczowego. Smak ma bardzo słodki, lekko mdławy. Ma wiele właściwości leczniczych, posiada wiele witamin.
Miód mniszkowy zawiera karotenoidy, triterpeny, białka, witaminę B2 i witaminę C oraz biopierwiastki, takie jak żelazo, potas, mangan i fosfor. Wśród cukrów prostych zawiera fruktozę (41,5%) w przewadze nad glukozą (35,6%). Warto również wspomnieć o występowaniu w tej odmianie miodu choliny, ważnego składnika lecytyny, acetylocholiny i innych fosfolipidów o wielokierunkowym działaniu na komórki i układy organizmu.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Miód można spożywać łyżeczką, rozpuszczony w płynach, w deserach, ciastach, sosach i innych potrawach. W regularnym stosowaniu zaleca się przygotować wieczorem wodę z miodem: 1-2 łyżki miodu rozpuścić w szklance letniej wody, pozostawić na noc, rano wypić na czczo (bezpośrednio przed spożyciem można dodać nieco soku z cytryny). Taki napój posiada silne właściwości bakteriobójcze oraz uodparniające.
Informacje zaczerpnięte z ogólnodostępnej literatury zielarskiej.
Miód malinowy jest miodem oryginalnym i stosunkowo rzadko spotykanym. Malina kwitnie około 3 tygodnie, a rozpoczyna kwitnienie z końcem maja. To właśnie wtedy pracowite pszczoły zbierają najsłodszy malinowy nektar. Miód malinowy charakteryzuje się kolorem złocistym, po skrystalizowaniu jaśnieje, staje się wtedy prawie śnieżnobiały, bardzo szybko krystalizuje. Wonią przypomina zapach kwiatów malin, z lekką nutą cytrynową. Smak produktu pozyskanego ze wczesnych odmian jest lekko kwaskowy. Miód z odmian późniejszych jest bardziej słodki. Oba rodzaje mają smak delikatny, z owocową nutą.
Gryka zwyczajna znana jest od dawna jako dobry pożytek miododajny. Pszczoły pozyskują nektar z drobnych, białych lub różowych kwiatów gryki, kwitnących w lipcu i sierpniu. Jest to typowy ciemny miód letni, chociaż patoka ma barwę jasnobrunatną z lekko czerwonawym odcieniem. Przy dostępie światła w trakcie przechowywania miód staje się ciemnobrunatny, prawie czarny i dlatego uważany jest za najciemniejszy ze wszystkich miodów. Krystalizuje bardzo powoli.
W składzie chemicznym miodu gryczanego stwierdza się dużą ilość fruktozy. Świeży miód gryczany zawiera 51,6% fruktozy, 46,59% glukozy i 0,27% sacharozy. Występują w nim ponadto związki typowe dla kwiatów gryki, zwłaszcza znaczne ilości magnezu, żelaza i innych biopierwiastków, jak: fosfor, miedź, cynk, bór, jod, nikiel, kobalt, co jest charakterystyczne dla ciemnych miodów. W próbkach polskiego miodu gryczanego stwierdza się także dużą ilość witaminy C (2,9-11,9 mg%) oraz witamin Bi, 62 i PP.
Lipa, nazywana przez pszczelarzy królową pożytków miododajnych, kwitnie na przełomie czerwca i lipca, dostarczając wtedy cennego pożytku pszczołom, dzięki czemu miód jest tak czysty i posiada najprzyjemniejszy aromat. Pozyskiwany miód uważany jest za jeden z najlepszych odmianowych miodów nektarowych. Miód lipowy w stanie płynnym ma barwę od zielonkawo-żółtej do jasno-bursztynowej – pozyskiwany później ma barwę brązową. Po skrystalizowaniu zmienia zabarwienie na biało-żółte do złocistożółtego. Pod względem konsystencji i barwy miód lipowy w stanie płynnym przypomina olej rycynowy. W wyniku krystalizacji przyjmuje postać drobnoziarnistą, niekiedy krupowatą.
W skład miodu lipowego wchodzą związki występujące w kwiatach lipy: olejek eteryczny, flawonoidy, glikozyd, garbniki, związki goryczowe, saponiny.
