Żubrówka – to nazwa ludowa, pod którym kryje się gatunek trawy o nazwie właściwej turówka wonna. Występuje ona w północno-wschodniej Polsce w Puszczy Białowieskiej. Jest to drobna roślina o wysokości od 40 do 60 cm, wyróżniającym się charakterystycznym, mocnym (silnym zwłaszcza po zasuszeniu rośliny) aromatem kumaryny – substancji o aromacie świeżego siana i miodu. Kumaryna pozostawia na źdźbłach rodzaj białej mączki. Roślina ta rośnie wyłącznie dziko, w naturalnych warunkach. Jest gatunkiem światłolubnym, ale znosi także częściowe ocienienie. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest zbiór roślin do celów leczniczych, a także osuszanie wilgotnych łąk. Dawniej Polska szlachta „zaprawiała” wódkę trawą żubrową. Roślina objęta w Polsce częściową ochroną gatunkową.
Surowcem zielarskim jest ziele turówki. Zawiera kumarynę (ok. 0,6%), kwas kumarynowy, ferulowy i melilotowy.
Żubrówka – według literatury żubrówka posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- w medycynie ludowej stosowana jest zewnętrznie w postaci naparów z ziela i wewnętrznie na dolegliwości układu pokarmowego,
- pochodne kumaryny zawartej w roślinie działają przeciwskurczowo,
- ma działanie rozkurczowe,
- przeciwobrzękowe,
- poprawia krążenie krwi,
- działa uspokajająco,
- przeciwnowotworowo,
- hamuje rozwój większości bakterii, wirusów i grzybów.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Nalewka:
- 0,5 l wódki czystej
- 1-2 źdźbła turówki
- łyżeczka cukru
- szczypta cukru waniliowego/wanilinowego
Źdźbła wrzucamy do butelki, wsypujemy cukier i pozostawiamy na minimum 3-4 dni. Najlepsza jest po około trzech tygodniach. Turówki wonnej można również użyć do aromatyzowania wiśniówki.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
