Ostróżeczka polna – bylina, należąca do rodziny roślin jaskrowatych, dziko rosnąca na terenie środkowej Europy oraz w Azji Mniejszej. Można spotkać ją również w Polsce. Była wykorzystywana już w czasach starożytnych. Jest wytrzymałą rośliną, zdolną do przetrwania długiego okresu bez opadów deszczu, ponieważ jej korzeń sięga na głębokość ok. 50 centymetrów.
Jej rozgałęziająca się łodyga może wynieść natomiast do ok. 70 cm. Liście ostróżeczki polnej są zielone i występują w różnych postaciach. Posiadają wcięcia i dzielą się na równowąskie łatki, przy czym ich cechą charakterystyczną jest owłosienie na ogonkach. Kwiaty rośliny mają kolor niebieski, choć mogą być również różowawo-niebieskie. Owoc stanowi spłaszczony mieszek. Znajdują się w nim ok. dwumilimetrowe, brunatne nasionka. Zawiera tłuszcze, saponiny i alkaloidy oraz witaminę C.
Jest uważana za nieprzydatny chwast, jednak w rzeczywistości ostróżeczka ma wiele zastosowań, choć to przede wszystkim roślina trująca.
Ostróżeczka – według literatury ziele ostróżeczki posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- medycyna ludowa od dawna wykorzystywała ją w walce z chorobami zatok oraz z pasożytami zewnętrznymi,
- skutecznie walczy z pchłami czy wszami (w ten sam sposób wykorzystuje się ostróżeczkę w weterynarii),
- wspominając o biegunce, warto nadmienić, iż ta właściwość rośliny, która ją powoduje, może również pozytywnie przyczynić się dla działania organizmu jako środek przeczyszczający,
- podobnie w pozytywny sposób można wykorzystać jej działanie obniżające ciśnienie,
- zioło ma właściwości moczo- i żółciopędne.
Informacje zaczerpnięte z ogólnodostępnej literatury zielarskiej.
