Łopian – Łopian lekarski, dziady, łopuch, kostropacz, rzep. Występuje w całej Europie i Azji z wyłączeniem krajów arktycznych i tropikalnych. Zawleczony został do Ameryki Północnej i Południowej. W Polsce jest pospolitym chwastem. Występuje głównie na przydrożach w ogrodach i na rumowiskach,w zaroślach,rowach,pod płotami,na gruzach i usypiskach raz miedzach. Jest to roślina dwuletnia w pierwszym roku ukazują się duże liście,od spodu szare,tworząc przyziemną rozetę. Surowcem jest korzeń roślin dwuletnich.
Korzeń łopianu zawiera wielocukry,olejek eteryczny, śluzy, fitosterole, kwasy organiczne, sole mineralne, białka gorycze, garbniki, żywicę, witaminę C; owoce zawierają tłusty olej i lignany. Cała roślina zawiera cenne mikroelementy oraz związki poliacetylenowe.
Łopian – według literatury korzeń łopianu posiada właściwości, które były wykorzystywane do łagodzenia poniższych dolegliwości:
- żółciopędne,
- napotne,
- bakteriobójcze,
- przeciwgrzybiczne (pomaga zwalczać infekcje typu drożdżakowego),
- przeciwzapalne,
- przeciwcukrzycowe,
- przeciwreumatyczne,
- gojące,
- stosowany wewnętrznie przy kłopotach z przemianą materii,
- dla zwiększania wydzielania soków trawiennych i śluzu,
- dla pobudzania wydzielania potu,
- przy chronicznych zaparciach,
- przy przewlekłych chorobach skóry i reumatyzmie,
- przywraca normalną florę bakteryjną w jelitach po kuracji antybiotykowej,
- leczy wiele chorób skóry: łojotok, trądzik młodzieńczy (poprawia czynność gruczołów łojowych), egzemy, wysypki, rany, oparzenia, czyraki i łuszczycę.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA:
Nalewka łopianowa – 1 część świeżego lub suchego rozdrobnionego korzenia na 3 części alkoholu 40-60%. Taka nalewka można również przemywać chorą skórę, np. łszczycową i trądzikową, z liszajami.
Odwar z korzenia – gotowany 10-15 minut zażywać po 100 ml 3-4 razy dziennie przy zapaleniu skóry, rumieniu, wypryskach, gorączce, zastoju moczu i cukrzycy. Odwar, napar i nalewka hamuje rozwój bakterii i wirusów.
Informacje zaczerpnięte z Internetu i ogólnodostępnej literatury.
