501 357 547
Lucerna siewna jest byliną o wysokości 30-90 cm. Posiada liście złożone z 3 odwrotnie jajowatych listków, a kwiatostany podłużnie jajowate. Same kwiaty, jak wskazuje nazwa rodziny, są motylkowate, o koronie fioletowej, z ciemniejszymi żyłkami. Łodyga jest wzniesiona prawie naga. Wywodzi się z Azji i jest uważana za jedno z pierwszych, znanych ludzkości ziół. Historia jej wykorzystania przez tradycyjną medycynę ludową sięga zamierzchłych czasów, bo aż starożytności. Do Europy lucerna została przywieziona przez Aleksandra Wielkiego.
Liście lucerny to zdrowy dodatek do naszego codziennego menu. W jej skład wchodzą witaminy A, B, C, D, E, P i K oraz minerały: potas, fosfor, żelazo, cynk i wapń. Co ciekawe lucerna wykorzystywana jest w medycynie chińskiej i indyjskiej. Stała się ona skutecznym środkiem wspomagającym zdrowie ze względu na bogatą zawartość w składniki odżywcze.
Kardamon to bylina, która należy do rodziny imbirowatych. Roślinę tę można spotkać na Półwyspie Indyjskim i na Cejlonie, Chinach oraz Indonezji, z powodzeniem uprawiany jest też w Ameryce Środkowej. Kardamon rośnie w lasach tropikalnych i może wyrosnąć na wysokości od 800 do 1500 metrów n.p.m. Owoce kardamonu mają intrygujący, korzenny aromat, w którym można odnaleźć nutkę kamfory, eukaliptusa, cytrusów i pieprzu.
Papryka chili to przyjęta powszechnie nazwa, która określa różne odmiany papryki o ostrym smaku. Wszystkie należą do rodziny psiankowatych i służą głównie jako przyprawa, nadająca potrawom pikantnego smaku. Papryka chili znana była już w starożytności i po raz pierwszy zastosowana na Karaibach, a rozpowszechnienie na cały świat zawdzięcza Aztekom. Prozdrowotne właściwości papryczka chili zawdzięcza swojemu bogatemu składowi. W tym warzywie znajdziemy witaminę C,witaminę B6, witaminę A, kapsaicynę W papryczce znajdziemy też potas, mangan, magnez i żelazo.
Niezwykła i wyjątkowa przyprawa naturalna to sposób na zdrowie i smak. Dzięki tradycyjnym procesom suszenia zachowuje on świeżość oraz wszelkie wartości odżywcze. Suszenie doprowadza do dużo niższych strat niż w przypadku mrożenia czy sterylizacji. Uniemożliwia także rozwój bakteriom, grzybom oraz pleśniom, dzięki czemu produkty mogą być przechowywane przez długi czas. Wśród nich znajdziemy m.in. witaminy, minerały oraz kwasy organiczne. Składniki są źródłem mikro- i makroelementów, a więc wpływają korzystnie na funkcjonowanie naszego organizmu.
Niezwykła i wyjątkowa przyprawa naturalna to sposób na zdrowie i smak. Dzięki tradycyjnym procesom suszenia zachowuje on świeżość oraz wszelkie wartości odżywcze. Suszenie doprowadza do dużo niższych strat niż w przypadku mrożenia czy sterylizacji. Uniemożliwia także rozwój bakteriom, grzybom oraz pleśniom, dzięki czemu produkty mogą być przechowywane przez długi czas. Wśród nich znajdziemy m.in. witaminy, minerały oraz kwasy organiczne. Składniki są źródłem mikro- i makroelementów, a więc wpływają korzystnie na funkcjonowanie naszego organizmu.
Pietruszka zwyczajna to roślina należąca do rodziny selerowatych, występuje zarówno w formie uprawnej, jak i dzikiej. Uprawiana jest jako warzywo, które intensywnie wpisuje się w świat kulinariów. Dysponuje również szerokimi właściwościami leczniczymi. Zielone liście pietruszki są bogactwem wielu witamin i minerałów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Pośród najważniejszych można wymienić: Betakaroten, witaminę A, potas, wapń, fosfor, magnez, sód, witaminy z grupy B oraz błonnik.
Cebula to warzywo, którego właściwości lecznicze są znane są od wieków. W medycynie ludowej wywar z cebuli zalecany był w chorobach reumatycznych, syrop przy przeziębieniach, zaś wąchanie surowej cebuli odkażało zakatarzony nos i drogi oddechowe. Przez całe stulecia cebula należała do najcenniejszych leków przeciwszkorbutowych, czyli ostrych braków witaminy C. Cebula zawiera glikozydy, w tym najważniejszy: dwusiarczek alilo-propylowy. To właśnie ten składnik jest odpowiedzialny za większość właściwości leczniczych cebuli. Poza tym cebula zawiera wiele enzymów, np.: fermenty, które usprawniają trawienie i metabolizm trawienny; składniki mineralne takie jak siarka, żelazo, potas, magnez, mangan, fluor, wapń, fosfor; witaminy (A, B, C i E); flawonoidy o działaniu moczopędnym; glukokininę – hormon roślinny posiadający właściwości przeciwcukrzycowe.
Estragon zwany bylicą dragankiem lub bylicą estragon należy do gatunku roślin z rodziny astrowatych. Estragon w XIX wieku nazywano wężowcem lub wężowym zielem. Zioło to wówczas rzeczywiście stosowano na ukąszenia węży, ale wydaje się, że to jego rozgałęzione korzenie, wijące się jak wąż były powodem, że tak nazwano tą roślinę. Jako surowca do celów leczniczych używa się gałązek wraz z liśćmi i korzeni estragonu. Ziele zawiera: od ok. 0,25% do 1% olejku estragonowego, fitosterole, garbniki, kumaryny, flawonoidy, gorycze.
Anyż gwiazdkowy pochodzi z południowo-wschodniej Azji. To wysuszone owoce wiecznie zielonego drzewa o nazwie badian właściwy, należy do rodziny cytryńcowatych, w niektórych systemach do rodziny badianowatych.
W Polsce znany od średniowiecza, spopularyzowany przez Benedyktynów, jednak jego historia jest o wiele dłuższa. Zastosowanie w kuchni i ziołolecznictwie datuje się już od czasów starożytnych. Pierwotnie uprawiana w Azji w rejonach tropikalnych i subtropikalnych, obecnie anyż uprawia się w Afryce, w obrębie basenu Morza Śródziemnego.
Imbir jest rośliną, która ma wiele odmian. W stanie dzikim rośnie w Azji i Australii. Odmiana imbiru, która stosowana jest w medycynie, nie występuje w środowisku naturalnym. Chiny, Arabia czy Indie znają właściwości lecznicze imbiru od tysięcy lat. Zapiski z najstarszego zielnika chińskiego mówią o roku 2800 p.n.e., gdzie zaliczono imbir do drugiej klasy, czyli łagodzącej ciężkie choroby.
Imbir zawiera kilka niezwykle ciekawych substancji, dzięki którym jest tak cudowną i fascynującą byliną. Za wyjątkowo oryginalny aromat imbiru odpowiada zingiberol – alkohol wchodzący w skład naturalnego olejku eterycznego, który występuje w kłączu. Z kolei gingerol – związek fenolowy występujący naturalnie w imbirze – nadaje mu ostry, ale bardzo charakterystyczny smak. Obie te substancje mają ogromne właściwości lecznicze i są nieocenione dla organizmu człowieka.
Żubrówka – to nazwa ludowa, pod którym kryje się gatunek trawy o nazwie właściwej turówka wonna. Występuje ona w północno-wschodniej Polsce w Puszczy Białowieskiej. Jest to drobna roślina o wysokości od 40 do 60 cm, wyróżniającym się charakterystycznym, mocnym (silnym zwłaszcza po zasuszeniu rośliny) aromatem kumaryny – substancji o aromacie świeżego siana i miodu. Kumaryna pozostawia na źdźbłach rodzaj białej mączki. Roślina ta rośnie wyłącznie dziko, w naturalnych warunkach. Jest gatunkiem światłolubnym, ale znosi także częściowe ocienienie. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest zbiór roślin do celów leczniczych, a także osuszanie wilgotnych łąk. Dawniej Polska szlachta „zaprawiała” wódkę trawą żubrową. Roślina objęta w Polsce częściową ochroną gatunkową.
Surowcem zielarskim jest ziele turówki. Zawiera kumarynę (ok. 0,6%), kwas kumarynowy, ferulowy i melilotowy.
Cynamon jest drzewem należącym do rodziny Lauraceae, które rośnie w Indiach, Sri Lance, Indonezji, Brazylii, Wietnamie i Egipcie. Przyprawa powstaje przez wysuszenie kory drzewa. Kora cynamonowca zawiera olejek cynamonowy, w skład którego wchodzą: aldehyd cynamonowy (65-75 proc.), octan cynamylu, eugenol (ok. 5 proc.) oraz kariofylen (do 4 proc.).